هوش مصنوعی: به مانند نفس که در آینه دل نمایان می‌شود، به همین شیوه در این مکان ورود کن و وجود خود را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: تسلیم شدن به راهنمایی و هدایت دیگران کافی است، زیرا مانند سایه‌ای که بر زمین افتاده، در آرامش و سکوت می‌توان استراحت کرد و به مقصد نرسید.

هوش مصنوعی: در نهایت، خواب نمی‌ماند و ما از وجود خود جدا خواهیم شد. به هر حال، داستان من و شما را هم شنیده‌اند.

هوش مصنوعی: در دشت، خارها از بین رفته‌اند و مانند سیلی که اثرش بر روی آب دیده می‌شود، از خود هیچ نشانی باقی نمی‌گذارند.

هوش مصنوعی: جهان به‌عنوان یک معبد، در حالتی از تسلیم و خضوع قرار دارد و همه جا اشک‌ها به‌عنوان سجده‌ای از محبت و فراق نثار می‌شوند.

هوش مصنوعی: برای اینکه از چمنستان بلند شوی و به هدف جنون برسی، باید مانند یک جیب پاره شده، به جاده‌های چاک‌چاک بروی.

هوش مصنوعی: در لباس زهد و گدایی و در مقام والای سلطنت، به مانند سوزنی خوش‌سیرت که از رشتهٔ وابستگی‌ها رها شده، حرکت کن.

هوش مصنوعی: در بهار، آرزو داریم که به میکدهٔ زیبایی‌ها برویم. وقتی که به آنجا می‌رسیم، باید یک گام از خودمان فاصله بگیریم و خود را فراموش کنیم.

هوش مصنوعی: در بهار، شادی و نشاط بدون وابستگی و تعلقی مانند گردبادی است که دامن خود را از این دشت برمی‌چیند.

هوش مصنوعی: امید به پرواز هرگز از بین نمی‌رود. حتی اگر درها بسته باشند، قلبی تپنده همیشه به دنبال راهی برای پرواز است.

هوش مصنوعی: زندگی پر از سختی‌ها و مشکلات است، اما این رنج‌ها به خاطر تأمین مصلحت و منفعت‌ها به ما تحمیل می‌شود. گاهی اوقات بار این مشکلات به قدری سنگین می‌شود که دیگر نمی‌توان تحمل کرد.

هوش مصنوعی: دنیا و مشکلاتش به قدری تغییر کرده‌اند که دیگر خبری از آرامش و آسایش نیست. مانند ریشۀ درخت که زیر زمین و به دور از چشم‌ها به سواری خود ادامه می‌دهد، ما نیز در این شرایط، با وجود ناپیدا بودن، به تلاش‌ها و کوشش‌های خود ادامه می‌دهیم.