هوش مصنوعی: ای آن که از غم و غصه‌های ما بی‌خبری، در جمعی که پر از آتش حسرت است، صدای درد دل ما را شنیده‌ای.

هوش مصنوعی: از گزند وسوسه‌ها دوری کن و از خشم و ناراحتی مثل دودی که در آتش می‌پیچد دور شو.

هوش مصنوعی: از این گلستان که بهار آن حسرت‌انگیز است، با آهی سنگین مثل صبحی که دمیده، بار را بر دوش می‌گذاری و می‌روی.

هوش مصنوعی: در نهایت، از این مکان ناامید کننده باید رفت. اگر می‌خواهی همسفر جماعت باشی یا به تنهایی قدم برداری، هر دو گزینه موجود است.

هوش مصنوعی: در باغی که زیبایی تابستانش مایه‌ی افسوس است، ای شبنم بهار، از زیبایی‌ات لذت نبر و خود را پنهان کن.

هوش مصنوعی: در مسیر نابودی، مانند شعله‌ای در حال نوسان و اضطراب هستی. آرامش کن و با اطمینان قدمی بردار.

هوش مصنوعی: در شرایط سخت و دشواره زندگی، اگر خود را خمیده و محدود احساس کنی، باید سعی کنی که به افق‌های بالاتر نگاه کنی و اجازه ندهی که این تنگنا تو را به زمین بزند.

هوش مصنوعی: ای صبح، کاروان فنا به شدت تنهاست، زیرا بر چهره‌اش فقط نفس خود را مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: حالت نرم و شعله‌ور دل به می شراب شبیه‌تر است، فقط یک جرعه از پیالهٔ ما را هم بچش.

هوش مصنوعی: شاید با تلاش و کوشش بتوان به موفقیتی دست یافت، حتی اگر گام‌هایی که برمی‌داریم ناقص و نامطمئن باشد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر امید به وصال تو نمی‌رویم، حالا که دل ما پر از حسرت است، بهتر است که مانند آب بریزیم و اشک‌هامان را از چشمان‌مان بریزیم.

هوش مصنوعی: اشک من مانند پیامی از حسرت است که باید به بیدل برسد. ای اشک، یار من اکنون در حال رفتن است و من به شدت ناراحتم.