هوش مصنوعی: ای شکار شده، در پی خون خود بگرد، چون اشک که هر چه بیشتر از چشمانش بریزد، باز هم به سوی خود می‌نگرد.

هوش مصنوعی: در این بهار پر از زیبایی و ترس، هر لحظه مانند نگاهی به گل‌ها و خارهاست که به ما می‌گوید باید از لحظات استفاده کنیم.

هوش مصنوعی: چرا تا زمانی نامنظم و بی هدف در هر کوچه و خیابان می‌گردی؟ بهتر است با شجاعت و استقامت به جلو بروی و از سختی‌ها عبور کنی.

هوش مصنوعی: امروز تو تحت تأثیر آینده‌ات قرار دارد، پس از غفلت بیرون بیا و به جای فکر کردن به اشعار ساده، به سراغ مضامین عمیق‌تر و گسترده‌تری برو.

هوش مصنوعی: تلاشت برای این همه فرصت‌ها به اندازه‌ای نیست که بتوانی با یک پرواز کوچک و بی‌اهمیت، این رنگ و رو را تغییر بدهی.

هوش مصنوعی: ای کسی که از حال پیر شدن بی‌خبری، چه شکوائی هست! سال‌هاست که بار زندگی را تحمل کرده‌ای و حالا به سوی پیری خمیده شده‌ای.

هوش مصنوعی: به توهینی که به تو شده و نام تو را زیر سوال برده‌اند، مانند دامن صبحی است که بدون آن زیبایی و مقام را نمی‌توانی نگه‌داری.

هوش مصنوعی: به طور نابخردانه در پی rebellion قدم می‌زنی، شاید دوباره به مسیر درست بازگردی.

هوش مصنوعی: برای رهایی از این باغ پر از مشکلات، باید ابتدا از عطر گل‌هایی که به ما جادو می‌زنند، دور شویم.

هوش مصنوعی: از این دنیای مادی، پرواز تو در کار سخت و ترسناک است؛ اما روزی بر فراز عالم، از دامان زمین به اوج می‌رسی.

هوش مصنوعی: پیام ما را تنها نفس آخرین ما منتقل می‌کند. اگر کسی از آینه چیزی را درک کرده باشد، بدان اشاره کن.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که مانند یک قلمی که در دست نویسنده است، سرنوشت انسان‌ها به هر سو که می‌خواهد، کشیده می‌شود. هر یک از ما در زندگی، همچون یک خط نوشته شده توسط قضا و قدر، در مسیر خود حرکت می‌کنیم و نمی‌توانیم از آن فرار کنیم.