هوش مصنوعی: امشب ماه در آسمان بسیار زیبا و نو می‌درخشد و مانند قدحی که کج گرفته شده، ابروانش اشاره‌ای به ما می‌کنند.

هوش مصنوعی: خداوند چه زیبایی دارد! نمی‌دانم که زیبایی این چهره به خاطر جاذبه‌ای است که در لحظه‌ی سرنوشت‌سازش وجود دارد یا اینکه زیبایی او در نرمی و ناز ابروهایش نهفته است.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که شکار به فکر است، او هم در پی شکار می‌شتابد، زیرا مدت زیادی است که همین اندازه که شاهرگ جلو خود را رها کرده، طعمه‌اش را از دست داده.

هوش مصنوعی: به طور ضمنی اشاره کن که در دودستگی و حیرت او، در جمع دوستان، دیدنش چنان جذاب و خاص است که مانند رنگ ماه نو در چشم می‌درخشد و ابروهایش به طرز عجیبی پنهان می‌شوند.

هوش مصنوعی: نه باغی از گل‌های نرگس دارد و نه دریا امواجی را به وجود می‌آورد، بلکه همان چشم و ابرو باعث ایجاد و پدید آوردن فتنه و آشفتگی در عالم هستند.

هوش مصنوعی: چرا در خاک و خون نمی‌گذارم دردی که دارم؟ چون تیر پرتاب شده‌ای است که از من فاصله دارد. آن کمان ابرو، دور از من است.

هوش مصنوعی: من خراب می‌کنم، اما می‌خواهم آن شکلی زیبا را دوباره بسازم. از آنجایی که بخت من چندان خوب نیست، به یک نشانه یا علامت نیاز دارم که نشان‌دهندهٔ آن ابروی خوش‌فرم باشد.

هوش مصنوعی: از ناپختگی و بی‌توجهی‌ام شکایت‌های بسیاری کردم، اما متوجه نشدم که خوبان با ابرو و نگاه خود بی‌توجهی را بیان می‌کنند.

هوش مصنوعی: من دنیا را در حیرت و شگفتی می‌بینم، زیرا زیبایی و ناز تو همچون شمشیری است که در میان ابروهای تو قرار دارد و نمی‌دانم این چه قدرتی است.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت ابروهای تو، دریا با امواجش این‌چنین فروریخته و بار سنگین چندین کاروان را بر دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر که او در حالت بسیار بی‌نیازی و آزادی قرار نداشته باشد، حتی اشاره و نظرش هم از جاذبه‌ی زیبایی ابرویش نمی‌تواند به کسی منتقل شود.

هوش مصنوعی: در وضعی که سرکشی و لطف تواضع را می‌بینم، بیدل به چشم مصلحت می‌آید؛ گویا تیغ من در آزمون، ابروهای تو را هدف گرفته است.