هوش مصنوعی: شخصی که آگاه و عبرت‌گیر است، می‌داند که در واقع، راه او به دلیل نگاهی که به آسیب‌ها و مشکلات دارد، به سوی حقیقت می‌رود.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی وضعیت انسانی را توصیف می‌کند که مانند شمعی در حال سوختن است. او با تنفس کوتاه و ناتوان، نشان‌دهندهٔ حالتی از بی‌دلی و غم است. اشک‌های او مانند آب تیغی هستند که به شدت بر وجودش تأثیر می‌گذارند و از عمق احساساتش حکایت می‌کنند. به عبارتی، این شخص به دلیل رنج و درد درونی‌اش، به شدت تحت تأثیر قرار گرفته و همواره به سمت ناامیدی می‌رفت.

هوش مصنوعی: ما در دشتی سکونت کرده‌ایم که همیشه به خاطر رطوبت و طراوتش از زبان گیاهانش، براق و درخشان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: مبهوت و سردرگم هستم که چطور در دنیای پرآشوب، ارزش و زیبایی را در ناپایداری حبابی همچون کلاه او محدود کرده‌اند.

هوش مصنوعی: دلیل غم و اندوهی را در دل دارم که مانند صبح، در کوچه‌های پر از درد و زخم، راهش را باز کرده است.

هوش مصنوعی: اجازه بده تا به خاطر آرزویش، دلش را به درد بیاورند. دلش وفادار است، پس از گناهانش نپرس.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ناتوانی‌مان در گوشه‌ای خاموش نشسته‌ایم. در حالی که آسوده خاطر هستیم، ناله‌های ما در حفاظت او قرار دارد.

هوش مصنوعی: از قامت زیبایش که سرشار از تسلیم و بی‌خیالی است، دام محبتی برای جذب نگاه او بر افکنده‌ایم.

هوش مصنوعی: آهسته قدم بردار، زیرا اگر بر دل موری پا بگذاری، غبار یاد آن نقطه سیاه بر دلش باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: هرچقدر که می‌توانی به آسمانی‌تر شدن فکر کنی، باید به یاد داشته باشی که خودت را در آینه‌ی عظمت و زیبایی او ببینی.

هوش مصنوعی: اگر زمین عشق و محبت فقط محل پرورش پنبه و کتان باشد، پس آن ماه زیبای عاشقانه تنها یک توهم است.

هوش مصنوعی: اگر بیدل به عشق ادعای وفاداری کند، غیر از شکست چه چیزی می‌تواند گواه صادقی بر این ادعا باشد؟