هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند لباس مقدس کعبه است و زیبایی‌اش به قدری دلربا شده که حالا لازم است به دور او گردش کنیم، مانند اینکه در میان باغی پر از گل لاله در حال چرخیدن هستیم.

هوش مصنوعی: بهار زندگی‌ام با شور و شوقی که از آشنایی با او به دست آورده‌ام، سرشار است. او با جذابیت‌هایش همچون یک شکار غافلگیرکننده، من را به خود می‌کشاند و من براساس عشق و احساسات‌ام به او رنگ می‌زنم.

هوش مصنوعی: مرادی جز نتیجه انتظار نیست، در اینجا شب کسانی که با حسرت زندگی می‌کنند، با امید به او صبح می‌شود.

هوش مصنوعی: دل به شکار آمده و در این سرزمین آرام گرفته است، گویی که دست تیرانداز با حنا تزیین شده است.

هوش مصنوعی: ما با غم و درد آشنا شدیم و در این باغ زیبا، از لذت‌های فریبنده بهره‌ای بردیم و ما نیز از بهار و زیبایی‌های آن گل چیدیم.

هوش مصنوعی: از اینکه زیر تیغ او هستم خجالت می‌کشم، در حالی که در ذهنم محبت و جنون او جا دارد، حتی اگر این عشق بی‌فایده باشد.

هوش مصنوعی: حیا و شرم به گونه‌ای است که وجود لطیف و زیبا را می‌طلبد، به‌طوری که به خاطر این حیا، دو جهان از آن چشم می‌پوشند تا اینکه آن وجود مثل یک لباس ساده و شیک درآید.

هوش مصنوعی: اگر وطن باعث غم و ناراحتی است، بهتر است در بی‌خانمانی زندگی کرد تا اینکه در ویرانی و ناامیدی بود. برای روشن شدن آتش امید، مانند سنگی سخت، به گرما و انرژی نیاز است.

هوش مصنوعی: دنیایی از حسرت و آرزو را با خود دارم، اما در اینجا دلی آورده‌ام که امیدوارم بتوانم آن را برای او تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر خطرات و مشکلات زمان، از خدا بخواهیم که او را محفوظ بدارد. بیایید دور او بگردیم تا امنیت و حفاظتی برایش ایجاد کنیم.