هوش مصنوعی: این شعر به احساس شگفتی و حیرتی اشاره دارد که از وجود خود و همچنین آیینه‌ای که تصویری از او را بازتاب می‌دهد، ناشی می‌شود. گوینده در می‌یابد که چگونه موجودیت او در نظر دیگران و در دنیای اطرافش ممکن است بی‌پایان و حیرت‌انگیز باشد، و سوال می‌کند که این حیرت تا چه حد می‌تواند ادامه یابد و به کجا منجر شود. در واقع، او به یک نقطه صفر اشاره می‌کند که از آنجا شمارش و اندازه‌گیری وجودش آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: من باید به جستجوی خودم بروم تا راهی برای شناخت او پیدا کنم، چرا که زیبایی آشکار او در درون من نهفته است.

هوش مصنوعی: دوست من، کسی که همواره در پی لذت و شادی است، صبح‌ها با حس خستگی و نشانه‌هایی از سرخوشی از خواب برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که وجود دارد، ترک هستی است. نفس من از شدت درد و ناراحتی به سختی در سینه‌ام تردد می‌کند و احساس خارش زیادی دارد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که فطرت ما به دیدار او برسد، مگر اینکه آیینه از نادانی به تنگی بیفتد؟

هوش مصنوعی: غرور او اجازه نمی‌دهد که زحمات کسانی که آینه را تمیز می‌کنند، دیده شود. تو باید تکیه‌گاه خود را بر روی خودت بگذاری، زیرا این چیزها برای او مفید نیستند.

هوش مصنوعی: امید به وصال او دیگر به تدبیر ما وابسته نیست، زیرا راه انتظارش مانند سفیدی چشمان قربانی است.

هوش مصنوعی: در آغوش معشوق چه کسی را می‌طلبم؟ در حالی که خودم در حیرت هستم و حتی در کنار او هم نمی‌توانم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: با تلاشی که بر روی ظواهر می‌کنی، حقیقت ننگین او را آشکار کن تا عیب‌ها و نقص‌های او را مشخص کنی.

هوش مصنوعی: تو از خضوع و خشوع در برابر دل آگاه نیستی، ای بی‌دل، چون بال‌های درخت صندل از پیشانی خاکی او برخاسته است.