هوش مصنوعی: موهای یکدست سیاه را به طور آزادانه به هوا بریز. زیبایی آن به نرمی مشک خوشبو می‌ماند. با چشمانت که همچون گل در آینه باز می‌شوند، دنیای جدیدی را خلق کن.

هوش مصنوعی: از باران این گلزار چیزی نپرس، از زیبایی‌ها و عطرش گذر کن. به تو التماس می‌کنم که چند خنده و شادی را به من هدیه کنی، مثل گلی که به سر می‌زند.

هوش مصنوعی: به زلف معشوقه‌ام نگاه کن و با آن شانه‌اش، آرامش را به هم بریز. نگاهی بینداز که همه چیز را در هم می‌آمیزد و زندگی را دچار جنون می‌کند. از غبار وجود من، سحر و جادو بساز.

هوش مصنوعی: من نه بهشت می‌خواهم و نه آرامش، بلکه از حضور تو لذت می‌برم و فقط به خاطر یاد تو راضی‌ام. تو برای من کسی هستی که دل را شاد می‌کنی.

هوش مصنوعی: خالق انسان و روح به کمالی دست یافته که نه زمین و نه آسمان توانایی رسیدن به آن را دارند. هیچ کس نمی‌تواند نشانه‌ای از حقیقت و اصالت آن گوهر بی‌نظیر را به صدفی بدهد.

هوش مصنوعی: از دخالت در کار دیگران و فکرهای بی‌پایه پرهیز کن، زیرا این کار چه آسیبی به حال و احوال من می‌زند. به هوس و آرزوهایت بسنده کن و با یک نگاه از چشمانت، آفرینش کن.

هوش مصنوعی: بنشین و همچون دیگران نکن، با غبار و گرد و غبار و نشانه‌های ناامیدی، حقیقت را رنگین‌کنی. به شکست، نامه‌ای بر راهی نو بفرست.

هوش مصنوعی: دنیا مانند چمن زار است که طراوت و شادابی آن از بین رفته و دیگر نشانی از خوشی و شادی در آن دیده نمی‌شود. زندگی آرام و بی‌دغدغه، مانند درخت چنار، در این عالم نایاب است. همه چیز به گونه‌ای است که انسان احساس می‌کند از هر چیز ارزشمندی تهی شده و فقط نشانه‌هایی از زیبایی و کمال را بر دوش دارد.

هوش مصنوعی: سر و برگ زیبای این چمن هیچگاه نمی‌تواند برای ما مانند وطن باشد، همچون غباری که در نم باران نشسته است. ای فلک، سر ما را زیر بال لطف خود قرار بده.

هوش مصنوعی: اگر به سخنان بیدل گوش فرا دهی، از راه انصاف عبور نکن، زیرا کسی جز ستایش از تو چیزی دیگری نمی‌طلبد.