هوش مصنوعی: اگر کسی با نیرنگ و طمع به دیگران نزدیک شود، بی‌رحمانه و بدون تردید از دست انسان‌های نیک و با اطواری قلبشان را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در بازی زندگی، ای پروردگار، چه چیزی باید از دست بدهم وقتی که مانند حبابی هستم که نفس من، در واقع چیزی جز نداشتن نیست و در دستانم است؟

هوش مصنوعی: عشق و هنر به تنهایی نمی‌تواند بدون پشیمانی خوشایند باشد. مانند سروهایی که با چندین شاخه در آستین هم می‌چسبند و هم‌دیگر را نوازش می‌کنند، این نشان‌دهنده‌ی پیوند و دوستی عمیق است.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد با ناله و غم خود داستانی در زندگی بنویسد، کار سختی نیست. زیرا قلم من در آستینم، به راحتی می‌تواند با شگردها و هنرهای زیاد، آنچه را که می‌خواهد به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: من آنقدر از درد و رنج صحبت کردم که لباس بر تنم به اندازه‌ای ناله می‌کند که انگار طوری شده که مثل قلمی در آستینم قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ی شمعی هستم که در این جمع کم‌فروغ است و تنها یک گل در گلو و آستینم دارم، که نشان از زیبایی و لطافتم دارد.

هوش مصنوعی: در این زمان، در حالی که لباس رنگی بر تن دارم، دلم دردی شبیه به گلی است که بر سرم می‌زنم و در آستینم پنهان است.

هوش مصنوعی: وضعیتی که در آن آرامش و راحتی برقرار است، حاصل فداکاری و ایثار دیگران نیست. دست‌های سخاوت‌مند عموماً در کار نیستند و کمتر در حال کمک و حمایت از دیگران هستند.

هوش مصنوعی: اگر همیشه به دنبال مال و ثروت باشی و قانع نباشی، هرگز کیسه‌ات پر نخواهد شد. مانند ماری که شکمش را در آستینش پنهان کرده، همچنان در حال گردش و جستجو هستی.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی تجربه‌ای به دست آورده‌ای، نباید از دلبستگی‌ها و تعلقات خود غافل شوی. روز جدیدی در راه است و ممکن است به سرعت تغییراتی برایت به وجود آورد که باید مراقب آن‌ها باشی.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوهایم به رنگ و بوی خواسته‌ها دست یافته‌ام، مانند گلی که در باغ ارم در آستینم پنهان کرده‌ام.