هوش مصنوعی: آسمان نتوانست مانع بیداری صبح بی‌خیالی من شود و درد و رنج من از ترس آن غزال، به شدت افزایش یافته است.

هوش مصنوعی: من به نقص و کمبود خود راضی‌ام، چرا که نشانه‌ای از کمال در زندگی‌ام گنجانده شده است. همچون نقطه‌ای از ماه که در خط هلالی من به درخشش درآمده است.

هوش مصنوعی: سجده‌ام خمیدگی خاصی دارد که به اندازه‌ای بلند است که اگر بخواهند، حتی می‌توانند شیشه‌ای را بر روی گنبد بلند من قرار دهند.

هوش مصنوعی: شخصی به نام اقبال به خاطر تلاش و تلاش‌هایش در زندگی، به دنبال شناخت شخصیت و جاذبه های خودش است. او همچنین به فقر اشاره می‌کند و می‌پرسد که آیا این وضعیت می‌تواند به او آسیب بزند یا نه. در نهایت، او به بی‌توجهی به این مشکلات اشاره دارد، مانند اینکه برخی از چیزها نمی‌توانند او را تحت تأثیر قرار دهند.

هوش مصنوعی: کسی داستان ابراهیم را تا کجا می‌شنود؟ چرا که گوش جهانیان به صداهای بی‌فایده من بسته شده است.

هوش مصنوعی: برای رهایی از خودم، هر روز با ناله و فریاد به سر می‌برم، گویی که زندانی هستم و بال‌های شکسته‌ام به خاطر زنجیرهایی که به من بسته شده، در قفس مانده است.

هوش مصنوعی: در انتظار آن لحظه‌ای هستم که مانند شعله شمع خاموش شوم و از خود دور شوم.

هوش مصنوعی: من گدای خاموشی هستم، اما وقتی به هر جا می‌روم، کریم (بخیل) به حرف‌های بی‌پاسخ من گوش می‌دهد.

هوش مصنوعی: طلسم من مانند حبابی بود که در آشیان پرنده‌ای افسانه‌ای قرار داشت. نفس من پر از دو جهان شد و جای خالی من را پر کرد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به آن توجه کنی، داستانی از پریشانی و آشفتگی است که بر گستره‌های زندگی من بافته شده است.

هوش مصنوعی: اگر شور و شوق عاشقان به این شکل باشد، آتش عشق هرگز به خاکستر من نخواهد رسید و تا همیشه برقرار است.

هوش مصنوعی: مانند تخم آبله، دلم آرزوی چیزی را در سر ندارد و در هیچ زمانی و در هیچ شرایطی، از رشد و نمو احساسات نادیده‌گرفته‌شده‌ام نمی‌گذرد.