هوش مصنوعی: موجی که به خاطر تپش‌های باطنی من شعله‌ور شده، مانند دل‌تنگی‌های من در نهایت به آرامش می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای خدای آبیاری، چه کسی در دل من تب و اندیشه‌ای دارد؟ درد در من به جوش آمده مانند تبخال که از نفس کشیدن من پیداست.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به آرزوهایم، صدها بیابان را بدون جستجو طی می‌کنم؛ حتی اگر در انتها به ناامیدی برسم.

هوش مصنوعی: من دردی دارم که ناشی از اتهامات است، اما این به خاطر تکبر من نیست. بلکه رهایی از قید وجود و سرکشی‌هایم است.

هوش مصنوعی: من از کسانی هستم که در بهار زندگی‌ام دچار ضعف و پیری شده‌ام، اما هنوز زیبایی و شادابی جوانی‌ام در دل و جانم باقی مانده است. خمیدگی و نشانه‌های پیری نتوانسته روح سرزنده‌ام را تحت‌الشعاع قرار دهد.

هوش مصنوعی: آدمی را با زیبایی‌ها و ناز و نیازهایش، دلتنگ کرده، دوری از غمزه و نگاه‌های دزدکی‌ام را حسرت می‌زنم.

هوش مصنوعی: از طرف کوچه‌ات مرا دور کرده‌اند، اما هنوز هر ذره از وجودم به یاد لحظات گذشته‌ام تپش دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید جرأت بی‌فایده و خجالت‌آور را داشته باشد؛ اشک من به پرواز درآمد مثل چشمی که از پرش‌های من خسته شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر دردهای زیاد و ناتوانی‌هایم، جانی در وجودم نمانده و حالتی پیدا کرده‌ام که به مانند شنیدن صداها، توانایی دیدن و احساس کردن را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: ترس و وحشتم تنها با کلاه بی‌نشانی برطرف نمی‌شود. دامن رنگی من به خاطر چیدن‌های فراوانم به شدت بلند افتاده است.

هوش مصنوعی: باید مانند اشک از شرم و ترس، شجاعت خود را به آب تبدیل کنم تا یکی از لغزش‌ها و خطاهای من ناشی از دویدن‌هایم بروز کند.

هوش مصنوعی: وحشت من به خاطر این است که همچون موجی بی‌دلیل نمی‌توانم از خودم دور شوم و از مشکلات فرار کنم.