هوش مصنوعی: دوری هدف از زندگی‌ام به خاطر تلاش‌های من به وجود آمده است و من به خاطر نادیده گرفتن قدم‌هایم، دیگر نتوانستم آن را ببینم.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس من از وجود خود خجالت می‌کشد، به خاطر اینکه در این دنیا از آرامش دور شدم و تنها صدای تپش قلبم را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: محبت و دوستی برای من مانند صبح روشن و دل‌انگیز است، اما در عین حال، ترس و وحشت مانند نردبانی است که به ارتفاع می‌رود. هیچ چیز جز تلاش‌های خودم و کوشش‌هایی که برای به دست آوردن آن انجام داده‌ام، برای من ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: هیجان و شلوغی عظیمی در جمع مردم به وجود آمده، اما هیچ کس به آن توجه نمی‌کند. در این میان، من تنها به دنبال این هستم که صداها و گفته‌های خود را بشنوند، اما فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: شمعی که در سوگ یاسم می‌سوزد، دیگر از من نپرس. بی تو، دیدن‌های من در آغوش مژگان، شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: من به محض اینکه شروع به رشد می‌کنم و قد می‌کشم، مانند نهالی که در باد می‌چرخد، به سمت بالا حرکت می‌کنم و این حالت باعث می‌شود که هرچه بیشتر به اوج برسم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که در برخی مواقع، بدون تلاش و کوشش، فرصت‌ها و امکاناتی پیش می‌آید که مانند جیوۀ امن و مطمئنی است. همچنین، او به این مسئله اشاره می‌کند که مانند شمعی که در اثر گرما ذوب می‌شود، او نیز با تجربیاتش و لحظات ضعف و ناتوانی‌اش، به کار و زندگی‌اش شکل داده و به پیشرفت می‌رسد.

هوش مصنوعی: من پای در دامن دارم و به خاطر حرص، آرامش ندارم. نشستن و تعبیدن‌های من مانند خاکی است که بر سرم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من از ریشه‌ای ضعیف و فراموش‌شده نشأت گرفته‌ام و حالا دیگر نمی‌توانم به طور کامل رشد کنم و رنگ زندگی را حس کنم. اما با این حال، خون من مانند یاقوت در دو بدنم در جریان است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه امیدم به ریشه‌های مختلفی وابسته بود، در نهایت به نتیجه‌ای رسیدم که خودم را در آن یافتم.