هوش مصنوعی: شمعی که ویژگی‌های زیبایی دارد، نمادی از ناتوانی و جنونی است که مرا به سمت آسمان می‌کشاند و در عین حال، ناتوانی‌های من مانند زائیده‌ای است که به پاهایم آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: من با شوق و شور پرواز می‌کنم، اما نمی‌دانم مقصد کجاست. بر بال‌هایم نامه‌ای از عنقای من بسته شده است.

هوش مصنوعی: به قدری بر چهره‌ام عرق شرم نشسته که صورت من از نظر پنهان مانده است.

هوش مصنوعی: با هم همراه شو تا وقتی که از حال بی‌خودی در بیابان می‌چرخم، لیوان شکست و گردن گلابی من شکسته شد.

هوش مصنوعی: من از کارهای بی‌فایده‌ام خجالت‌زده‌ام، انقدر که آن‌ها را به آینده موکول کرده‌ام و حالا به ورق‌های دفترم نگاه می‌کنم که نشان‌دهنده تلاش بیهوده‌ام هستند.

هوش مصنوعی: برای اینکه به خاطر احساساتم شکل واقعی به خود بگیرم، نتوانستم از حباب آینهٔ دریای وجودم دور شوم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه آزادی‌ام را می‌پسندم، اما احساس می‌کنم که وجودم تحت تأثیر قرار گرفته است. افسوس که دشت‌های من به زیبایی چین‌های ظریف نیستند.

هوش مصنوعی: تنها از نفس خودم هیچ نتیجه‌ای به دست نیاوردم و هر چه شنیدم، تنها از دل بود و بس. وای بر من!

هوش مصنوعی: من در حالتی از ضعف و ناتوانی، به هر گوشه‌ای از دشت‌ها و درخت‌ها می‌روم، مانند سایه‌ای که به دنبال من است. اما ندانم لغزش و شکست من مرا به کجا می‌برد.

هوش مصنوعی: چقدر باید خود را دچار عذاب کنم تا بتوانم خود را فریب دهم؛ در حالی که در دل من هنوز جایی برای آرامش نیست و سوخته‌ام.

هوش مصنوعی: ما هرطور که بخواهیم رفتار کنیم، چه به ادب و نزاکت بپردازیم و چه بی‌پروا زندگی کنیم، در این دنیا جز من و لیلا، کسی دیگر نیست.

هوش مصنوعی: آشکارا ناراحت و غمگین باش، ای کسی که زحمت کشیده‌ای و بی‌پناهی. در این دنیا، تنها من هستم که دچار درد و رنج شده‌ام.