هوش مصنوعی: دنیا مانند طوفانی است که به خاطر جنون و دیوانگی من به راه افتاده است و این دریا به نوعی از روح و وجود من دزدیده شده و گرفته است.

هوش مصنوعی: هیچ نقطه‌ای از زمین نیست که از اثرات ترس و وحشت من خالی باشد، چون هر بار که دلم می‌تپد، نفس زندگی در آن جریان پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: غنچه‌ها تنها به خاطر شوخی و حرف‌های بی‌خود رنگ زیبایی ندارند، بلکه در نهایت، زیبایی آن‌ها به مرور زمان مانند اجزای من به دست باد می‌رسد و از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: هر بار که از عمق قلبم نفس می‌کشم، سکوتی را به وجود می‌آورم؛ گویی امواجی از زبان ماهیانی که در دریا وجود دارند، پرواز می‌کنند.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای در مسیر عدم و نیستی گام برداشتم که مانند شمعی در پایان عمرم، تنها رد پای خود را بر جای گذاشتم.

هوش مصنوعی: دل پاک و بی‌غبارم در برابر ظهور توانایی‌ام همچون جوهر یک آینهٔ شفاف و زیبا به تلاطم در می‌آید.

هوش مصنوعی: راهی که من در پیش دارم، از نور شمع هم روشن‌تر است؛ زیرا در این مسیر، ناله‌های من مانند برق، در دل صحرا می‌تابد و جاده‌ای را می‌سازد.

هوش مصنوعی: هر جایی که زیبایی و حسن نمایان شود، عشق نیز خود را نشان می‌دهد و مجنون (عاشق) را به یاد لیلایش می‌اندازد.

هوش مصنوعی: تا ابد باید در حالت جستجو و پرواز باشم، زیرا شکارچی بی‌پروا و بی‌خیال من، در هوا دام پهن کرده است.

هوش مصنوعی: من چون برقی هستم که با ترس آماده‌ام، و سال‌هاست که ناامیدانه در پی آرزوهایم بر این زمین گام می‌زنم.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید تا چه اندازه می‌خواهی به عمق حقیقت من پی ببری؟ من دنیایی پنهان دارم که کیفیت و حالتم در آن نهفته است.