هوش مصنوعی: فقر برای من مانند گلی است که نمی‌توان آن را در خود پرورش داد و من فاقد ثروت و مال هستم. تنها چیزی که دارم، خالی بودن دستم است که به خودی خود نمی‌تواند باعث بالا رفتن غرور من شود.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه از هدف هر دو جهان دور شده‌ام، در میان هاله‌ای از وحشت و ناامیدی، آینده‌ام به شدت نگران‌کننده و مبهم به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر و تخیلاتی اشاره شده که از جزئیات کوچک گرفته شده و می‌تواند به زیبایی و ظرافت اشاره کند. این سایه و تأثیرات آن به نوعی نشان‌دهندهٔ ضعف‌ها و احساسات درونی من است که در کارهای هنری و خلاقانه‌ام تجلی می‌یابد.

هوش مصنوعی: ترک دنیا برای من کاری سخت و دشوار است، چون تلاش من بیهوده و در عین حال سنگین است و تنها دردی که مرا آزار می‌دهد، به جا گذاشتن غبار و نشانه‌هایی از گذشته‌ام است.

هوش مصنوعی: من توده‌ای از خاک هستم، اما در بهار رنگ و عطر خاصی دارم که باعث می‌شود جهان به زیبایی من نگاهی بیندازد.

هوش مصنوعی: نقش فراموشی و سکوت همچون موجی در دریا بر روی حسرت و آرزوهای من می‌خورد و تاثیری عمیق بر دلم می‌گذارد.

هوش مصنوعی: پرده‌ای که از حجاب و عفت سخن می‌گوید، بی‌رنگ و بدون تزویر است. در کنار مسائلی که به ظاهر زیبا و رنگارنگ به نظر می‌رسند، اگر به عمق آن‌ها توجه نکنیم، به نوعی مانند سنگینی در جیب یک پری هستند که اگر بشکند، همه چیز فرو می‌ریزد و زیبایی واقعی از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: در اینجا شخصی از زیبایی کسی که در خانه‌اش است، به بیرون می‌رود و می‌بیند که در نگاه‌هایی که به او می‌شود، هیچ نشانی از خودش وجود ندارد. انگار که در چشمان دیگران به او توجهی نمی‌شود و او در آن فضا غریب و بی‌جاست.

هوش مصنوعی: من به این اندازه که لاله‌های گلزار به زیبایی خود می‌پردازند، به فکر و خیال خودم نیستم. دشت و راهی که در آن قدم می‌زنم، به خاطر نشانه‌هایی که از خودم به جا گذاشته‌ام، روشن و مشخص است.

هوش مصنوعی: سال‌ها گذشت و حسرت من، همچون خون در پای او، بوده است. باید بر روی این صفحه، با رنگ حنایی، احساسات و نوشته‌هایم را بیان کنم.

هوش مصنوعی: به یاد روزهایی می‌افتم که در حال و هوای دیوانگی، کوچه‌های پرپیچ و خم نی را می‌گذرانیدم و تمام راه‌ها در میان دشت بی‌پایان من قرار داشتند.

هوش مصنوعی: من در این محفل مانند شمعی هستم، اما در اثر هجمه‌های بی‌خودی و افکار آشوب‌زایم، تمام اجزای وجودم تحت تأثیر قرار گرفته و از حال طبیعی‌شان خارج شده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید خجالت نقاب را که به خاطر کم ظرفیتی برخی از افراد است، ببیند. من در حالی که در حال لذت بردن از زندگی هستم، به مرور زمان عرق می‌ریزم که نشانه‌ی شوق و سرمستی‌ام از نوشیدنی‌ام است.

هوش مصنوعی: بیدل به شدت تحت تأثیر جمعیتی از مردم است که مانند شمعی با شعله‌ای داغ، احساساتش را به شدت تجربه می‌کند. این وضعیت او به مثابه آخرین جرعه از می‌نا، شرابی خاص و تاثیرگذار است که نماد زندگی و دردهای عمیق اوست.