هوش مصنوعی: هرچند که صدای من در دریا شلوغ و پرهیاهوست، اما چشم من به آرامی غرق در یک قطره آب است و تمام وجودم به آن معصومیت و سکوت خوابیده است.

هوش مصنوعی: کسی که مثل من ناتوان است، در دنیا نتوانسته است تسلیم شود و بیشتر از سایه، زمین را می‌آغوشد و به اعضای من احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: آتش نشانه‌ای از تسلیم و فانی شدن است و تنها خاکستر خوشی را به جا می‌گذارد. هیچ‌کس نمی‌تواند جای من را با غبار خوبش پر کند.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای مانند شمع در انتظار ذوب می‌شوم که در طول زمان، پلک‌های وطنم شاهد تجربه‌های من بوده‌اند.

هوش مصنوعی: کوشش در طلب و تلاش برای رسیدن به هدف، باعث تشویق رهروان می‌شود و من با عزمی راسخ و همت موزی خود، در این مسیر قرار دارم.

هوش مصنوعی: زندگی از نشانه‌های زوال و نابودی بی‌خبر بود و به همین خاطر، به طرز عجیبی خمیده و کم‌رمق شده است، در حالی که ابرویم به نشانه‌ای از ایمان و امید اشاره دارد.

هوش مصنوعی: کلمات قادر به بیان عمق معنای احساسات نیستند. مانند شراب که بر دل سنگی اثر نمی‌گذارد، عشق و دوستی من نیز سخت و ناخنک‌نشین است.

هوش مصنوعی: ناله‌ای که ناشی از غم فراق توست، قابل وصف و نوشتن نیست. هرچقدر هم که نوشته‌ام، بی‌پرده و واضح احساساتم در نوشته‌هایم دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در حالتی که دیوانه‌وار و بدون هیچ‌گونه پوششی هستم، آیا می‌توانم به آرامش و امنیتی دیگر دست پیدا کنم؟ ای پروردگار، این لباس خاص بر تن من تنگ نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از گرد و غبار شیشهٔ ساعت، جامی پر می‌کنم، اما بی‌عمق و بی‌روح بودن این مجلس، مانع از این شده که در می‌نوشیدنم لذتی ببینم.

هوش مصنوعی: سایه‌ام، بی‌خبر از بازی‌های غم و شادی من، نپرس که چه‌قدر روزهایم از شب‌هایم بهتر نیست.