هوش مصنوعی: پس از مرگ، اگر این داغ و اندوهی که دارم، ترسناک است، حتی خاک من نیز در آتش، جای خالی من را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگرچه به صد چاه جهنم هم بیفتم، اما خوشحالم که در دل ناامید خودم، فکر نکنم که پاهایم بلغزد.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان شده که احساسات و هیجانات زیادی همچون جنون و شور و حال قیامت در دل من وجود دارد، و این انرژی و اضطراب از جایی خاموش و ساکت نشات می‌گیرد و به تدریج به سمت من می‌آید و صدای مرا پر می‌کند. این احساسات به نوعی از سکوت به سخن گفتن و ابراز وجود تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: آرزوهایم را به قدری در وجودم پرورده‌ام که مانند بال طاووس زیبا و باارزش شده‌اند، حتی اگر در درونم احساس تلاطم و آشفتگی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: صبر کن تا به عمق وجود من پی ببری، چون لکه‌ای بر روی صفحهٔ چهره‌ام وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای آرزو، مانند گل، مرا با لذت و زیبایی‌ات فریب نده، زیرا پرواز من در قفس عمرم، رنگی از سرخوشی ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی چشم مجنون جوانب عاشقانه و زیبا نگریست، اما اکنون در بیابان زندگی من، گردبادی از مشکلات و چالش‌ها به پا شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا، من هیچ چیزی جز تعلقات و وابستگی‌ها نمی‌بینم که درس عبرتی برای من باشد. چشمانم مانند شمعی روشن می‌شوند، اما در عین حال، به سختی‌های زندگی و موانع پیش روی من اشاره دارند.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند معنای واقعی من را از کلماتم تشخیص دهد. درست مثل اینکه وقتی شراب جوشیده می‌شود، نمی‌توان آن را از آب معمولی تمیز داد.

هوش مصنوعی: چشم آهو هرگز لکه‌دار نمی‌شود، چون سفیدی صبح فقط از یک خواب فراموش‌شده در شب‌های من است.

هوش مصنوعی: وجود غیرواقعی حتی نتوانست از نفس من صدایی به وجود آورد، صدایی که مانند پرواز عنقای من پر از خون و درد است.

هوش مصنوعی: من مانند صبح، از چیزهایی که این خانه را پر از وحشت کرده‌اند، می‌گذرم و نسبت‌هایی که نمی‌توان به اجزای وجودم داد را پشت سر می‌گذارم.

هوش مصنوعی: فرصت از دست رفت و من هیچ اقدامی نکردم. کاش می‌دانستم که زمان زندگی‌ام در حال سپری شدن است و من در خواب غفلت به سر می‌برم. دریغ و افسوس!

هوش مصنوعی: در کارگاه تفکر و حیرت من، هیچ چیز نمی‌تواند در سکوت و آرامش ایجاد شود؛ بلکه هر رشته و تار وجودم پر از ناله و احساس است که به زیبایی صورتم بافته شده است.