هوش مصنوعی: گلی که هیچ‌کس نتوانسته آن را بشناسد، همچون آیینه‌ای برای اوست. من درپی دری هستم که باز و بسته شده، اما آن در گم شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که ناامیدی، کمکی برای تلاش ناتوان من در این دنیا شد، دلم مانند قایق ضعیفی است که نمی‌تواند به ساحل امنی برسد.

هوش مصنوعی: در این مکان که دلم نمی‌تپد، به‌طور ناخواسته تلاش می‌کنم وفادار بمانم. غم او بر دوش هر کسی که تیغی در دست دارد، حس عذاب و درد را می‌افزاید، مانند پرنده‌ای که بالش را شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: کجا بروم از غم فریب و درد عشق؟ دل من مانند شمعی بود که در گردهمایی او سوخته است.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری از خورشید، احساس پشیمانی و عذاب وجدان در من شدت گرفته است. چرا که اگر از دل او دور نمی‌شدم، این حالت را تجربه نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: به جهانی که به وفا می‌پردازد و آرزوی تو را در دل خود پرورش می‌دهد، مانند مزرعه‌ای است که آتش عشق در آن دمیده شده و نتیجه‌اش چیست؟

هوش مصنوعی: کسی که به آرزوی خود در زندگی دست یافته، به مانند رستم، قدرت و شجاعت را از خود نشان می‌دهد. من نیز به خاطر او مانند گیاهی سبز از خاکی که برایش خون داده‌ام، رشد کرده‌ام.

هوش مصنوعی: غبار روی قبر مجنون به خاطر این شعر پخش شده که لیلی رفت و من هنوز نشانه‌هایی از همراهی او را در دست دارم.

هوش مصنوعی: دنیا را رها کنید و از حرف زدن درباره‌ی دیگران دست بردارید؛ زیرا این کار به نوعی فضولی است و شرم‌آور است که کسی بخواهد به زبان خودش وارد حرف‌های دیگران شود.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم از خودم پرده‌برداری کنم، وقتی که غیر از او چیز دیگری برای نشان دادن ندارم؟ حقیقت، آینه‌ی وجود اوست و تصورات نادرست من، فقط خیال و توهمی است.

هوش مصنوعی: من به بخشش و محبت خداوند نیازی ندارم، زیرا او بی‌نهایت بخشنده است و من فقط یک بنده نیازمند او هستم.