هوش مصنوعی: تا زمانی که آسمان بر ناکامی‌های من بیفزاید، آرامش من به اندازه‌ی زبانه‌های آتش که از بالینم بیرون می‌ریزند، نخواهد بود.

هوش مصنوعی: بی‌خود بودن به فضای جشن و حضور من زیبایی و رونق بخشیده است؛ رنگ‌هایی که رفته‌اند، چون شمعی که در دست دارم، جلوه‌گری می‌کنند.

هوش مصنوعی: در رفتار تو چنان زیبایی وجود دارد که مانند پر مرغی در چشم من می‌درخشد. در این دنیا، احساسات من به اندازه‌ای زیبا و رنگین شده که به مانند طاووسی به پرواز درآمده است.

هوش مصنوعی: من دامن زیبایی از گلستان برچیده‌ام، مانند صبح که از آسمان خندان و زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: موج این دریا به خاطر طوفان، به شکلی است که احساسات و دیوانگی من را دوباره زنده می‌کند و هیچ‌گاه از یادآوری نوعی از وحشت کهن خالی نیست.

هوش مصنوعی: شوق دانستن و آگاهی، شک و تردیدهای زیادی را از من دور کرد. در این حالت، چون آینه‌ای شفاف، تصویری از خودم را می‌بینم.

هوش مصنوعی: به دلیل این‌که صفت قناعت مانند گوهری در وجود من ریشه دوانده است، تمایل به پذیرش و تسلیم نتوانسته از مرزهای اطراف من عبور کند و در نتیجه، دیگران نتوانسته‌اند بر من فشار بیاورند.

هوش مصنوعی: بستن چشم، به معنای کنترل و تسلط بر محیط اطراف است، اما چه فایده‌ای دارد اگر این تسلط در دل حیرت و شگفتی باشد، مانند چنگال یا قدرت شکار شاهین.

هوش مصنوعی: من به قدری مورد بی‌توجهی و سستی قرار گرفته‌ام که دیگر هیچ کسی از من برای عبرت‌آموزی و به عنوان الگو یاد نمی‌کند.

هوش مصنوعی: از دل شکسته و دردناک خود، تصویری زیبا و شگفت‌انگیز مانند گل ساخته‌ام و این تصویر را به همراه موی نازک و لطیف نمایش داده‌ام که نماد تضمین من است.

هوش مصنوعی: کسی که در اشتباهات خود عبرت نمی‌گیرد و پشیمان نیست، ما نمی‌توانیم او را راهنمایی کنیم. حتی اگر من بخواهم او را از طریق صدای دست بزنم یا نصیحت کنم، تاثیری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: افسردگی و غم بیدل به جایی نمی‌رسد، زیرا ناله و گریه‌ام مانند نگینی در خواب سنگین و غمگین من جا دارد.