هوش مصنوعی: از خاک خود گذشتم و مانند گلی بر تنم، پیراهنی از صبح نوشیدم که مانند جامه‌ی کفن من را درید.

هوش مصنوعی: در یاد او بودن، چنان مرا به شوق و جنون می‌آورد که چشم پری را مانند دوخته‌ٔ لباس قدیمی‌ام می‌بینم.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، نگاه کن به اینکه چگونه با فریب‌های پنهان، نور دو جهان در شمع قیامت پنهان مانده؛ گویی که همه چیز در کاسه من قرار دارد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به وسوسه‌های قیامت توجه کنم، زیرا وقتی در سفر هستم، احساس امنیت و آرامش من تنها در وطنم برقرار است.

هوش مصنوعی: وقتی که تیغ تو با نرمی و هنرمندی به سمت دیگران اشاره می‌کند، همه جا مانند موی بدن من تحت تاثیر قرار می‌گیرند و به راحتی می‌چرخند.

هوش مصنوعی: من به رنگ بهار هیچ نشانی ندادم و اکنون در حیرتم که چه باید کرد، زیرا در هنر آیینه‌گردانی مهارت ندارم.

هوش مصنوعی: شمع سحرگاهی من روشن است و پیری‌ام به من آرامش می‌دهد. اکنون زمان خوابیدن است و من می‌خواهم پرواز کنم.

هوش مصنوعی: در این میهمانی از من پرسیدند که چه کسی سزاوار ادب و احترام است. من پاسخ دادم که باید به رفتار و کردار دیگران نگاه کنیم و از آن عبرت بگیریم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که دلم به تماشای غم و اندوه خود مشغول است، در حالی که زندگی‌ام در حال شکسته شدن و پژمردگی‌ست.

هوش مصنوعی: فکرم به رقیبانم رضایت نداد و از خامی دور شد. حالا بعد از اینکه به عشق و احساسات خود آتش زدم، جهانی پخته و بالغ را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: یک دل به اندازه‌ی کافی برای فکر کردن و اندیشیدن ارزشمند است، هرچند که انسان امکانات و ابزارهای بیشتری داشته باشد.

هوش مصنوعی: غیر از چند نفر عادی که در این زمان وجود دارند، هیچ‌کس به صحبت‌های من نرسیده است.