هوش مصنوعی: وفای ناموس به حدی است که حالتی که من دارم، هر کسی که هدف تیر قرار بگیرد، نبض قلب من را تندتر می‌کند.

هوش مصنوعی: در حالتی از حیرت و بی‌خودی، به آینه‌ام نگاه می‌کنم و می‌توانم به رنگی که رفته است، به استقبال خودم بروم.

هوش مصنوعی: من همچون پرنده‌ای هستم که به سوی باغ دل‌انگیز دیدار می‌روم. جوهر وجود من از گرد بالای من سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دیروز در جشن محبت، شرط و قیدهای دنیا را رها کرده و در دنیای عشق غرق شدم. در آن لحظه، تصویر خال من به روشنی بر زمین نقش بست.

هوش مصنوعی: در دل هر ذره‌ای از جهان ترس و وحشت من وجود دارد، حتی اگر هیچ‌کس نتواند تصویر من را ببیند.

هوش مصنوعی: زبانم می‌گوید که حالتی پرتنش دارم و پیشانی‌ام نشان‌دهندهٔ کارهایی است که انجام داده‌ام. از دل زحمات و دردهایم می‌توان فهمید که اعمال من چگونه بوده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از حالتی صحبت می‌کند که گویا از درونش شوری و جنونی برخاسته است، خشم و هیجانی که او را به شدت به حرکت در می‌آورد. این جنون همانند آتش سوزانی است که در یک گلخانه‌ی بزرگ وجود دارد و او خود را در کنار آن می‌یابد. در واقع، او تلاش می‌کند تا گستردگی و شدت این احساسات را بیان کند و به نوعی از قدرت و عمق احساساتش سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: در هیچ جایی جز نابودی، امیدی به آرامش وجود ندارد. آتش وجودم به خاکستر تبدیل شده و در پی من است.

هوش مصنوعی: مانند گلی دل‌شکسته و غمگین، به خواب و حالتی خاص افتاده‌ام. برای من، شرم و خجالت همچون آب‌یار ریشه‌هایم را در سال جاری به زندگی می‌آورد.