هوش مصنوعی: با خودداری از خواسته‌هایم دچار تلاطم شدم و مانند چراغی که در آتش سوزانده می‌شود، به تدریج زخم‌ها و دردهای من نمایان شد و من به آرامش رسیدم.

هوش مصنوعی: عالم پر از دلایل و نشانه‌هاست، اما در کنار آن، بی‌توجهی هم وجود دارد. در فضای آزاد و رهایی من، کمبود جایی برای این بی‌توجهی نیست.

هوش مصنوعی: می‌گوید که جمعیت و شلوغی به رنگ من آسیب زده و ناامیدی‌ام را افزایش داده است. شاید فقط به خاطر تو دور تو بچرخم تا بتوانم دسته‌گل‌هایی از باغم جمع کنم.

هوش مصنوعی: خاطره‌ات در دل هر ذره‌ای حل شده و مرا از هم پاشیده است. هر کسی که می‌خواهد من را پیدا کند، باید غبار خود را کنار بزند.

هوش مصنوعی: اگر صد سال هم مانند جواهر یاقوت بر دل من تابش نور داشته باشد، هرگز نخواهم گذاشت که نگاه من زیر سایهٔ مژگانم خاموش شود.

هوش مصنوعی: به خاطر نشئه‌ای که از بی‌نیازی و رهایی از وابستگی به دست آورده‌ام، هرگز از موقعیتم پایین نمی‌آیم؛ نگرانم که اگر پایین بیایم، غرور و عزت من لطمه ببیند.

هوش مصنوعی: هر بار که من پیامی می‌فرستم یا بوسه‌ای می‌فرستم، تو به آن احترام می‌گذاری و سر تعظیم فرود می‌آوری. چه دلیلی دارد که در این مورد با من بحث کنی، وقتی که تو هنوز لب به سخن نگشوده‌ای و موضع‌گیری نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: این حرف نشان‌دهنده یک نوع فریبندگی و نیرنگ در ارتباطات عاطفی است. در اینجا، شخص به احساس درد و سوزش خود اشاره می‌کند، در حالی که عطر و بوی محبوبش به طرز عجیبی از آن درد و سوزش ناشی می‌شود. به عبارتی، وجود محبوب و یا یاد او به رغم درد ایجاد شده، حس و حال دیگری به فرد می‌دهد. این ارتباط پیچیده میان عشق و درد در این شعر به وضوح احساسات عمیق و متناقض را بیان می‌کند.