هوش مصنوعی: هر جایی که زیبایی و جذابیت تو تابش داشته باشد، نور من در آنجا مانند سایه‌ای بر زمین می‌افتد. حتی در نزدیک‌ترین مکان‌ها به من، همچون خانهٔ خورشید، من حس می‌کنم که داغ و سنگینی وجودم حاکم است.

هوش مصنوعی: با بویی که از بهار می‌آید، به من نپیوندید، زیرا در آغوش من نشانه‌های بی نیازی وجود دارد که از رطوبت‌های بینی من شرم می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر نشئهٔ شراب از این جمع دور می‌شوم، اما هنوز همان حالت خواب‌آلودگی ما را در دیگران دنبال می‌کند.

هوش مصنوعی: حباب اینجا عرق فرو می‌ریزد و بر روی هوا باقی می‌ماند، زیرا پری از آسیب و شکست خود دچار واکنش شده است. ایاغ من.

هوش مصنوعی: در این دشت پر از شبستان‌ها، جمعی را دیدم که در حال جنون بودند. سیاهی و غم ناشی از داغی که در دل دارم، همه جا را گرفته است.

هوش مصنوعی: دنیا با تمام وجودش به دنبالم می‌گردد، اما من در آن پیدا نیستم. ای آرزو و خواسته‌ام که جانم را می‌سوزانی، کاش آتش این خواسته در وجودم روشن شود.

هوش مصنوعی: من از خاک خودم غبار می‌سازم و از سنگ‌ها شعله‌ور می‌شوم، اما به هر صورت، خیال او نمی‌گذارد که از نگرانی و دل‌تنگی‌ام راحت شوم.

هوش مصنوعی: بهار را تماشا می‌کنم و هنوز نتوانسته‌ام احساساتم را به درستی بیان کنم. سایه قد و قامت تو بر دیوار باغ من نقش بسته است.

هوش مصنوعی: در این فضا و هوای خاص، حال و هوای دل من به خاطر عطر گل‌ها و بویی که به مشام می‌رسد، دچار تغییر و تزلزل شده است. این احساسات روحی مرا به سمت تازگی و شادابی می‌برد.