هوش مصنوعی: سختی‌های زندگی که به دوش من افتاده، هرچند که سنگین و طاقت‌فرساست، اما من نمی‌خواهم تسلیم شوم و ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من دشواری‌هایی را تحمل کرده‌ام، مانند مروارید در دریا، اما از این نکته غافل هستم که آنچه در نهایت می‌نوشد، همچون زبان دریا، فقط خاکستری است.

هوش مصنوعی: غصه و اندوه عمرم به هدر رفته، تا کی باید هر روز با غم و ناراحتی روبرو شوم، در حالی که شب گذشته به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: من چنان دیوانه‌ای هستم که یاد تو در گوشم طنین انداز است، به‌طوری که حتی صبح قیامت هم از صدای من بی‌خبر خواهد بود.

هوش مصنوعی: من باید گریبانم را مانند گل پاره کنم، زیرا از حرف‌زدن و زبان‌گشایی، از حال غنچه، هیچ نشانه‌ای از سلامتی نشنیدم.

هوش مصنوعی: چه می‌توانستم بکنم اگر بدون هیچ مانعی به تماشای تو می‌پرداختم؟ تو را در خانهٔ آینه دیدم و تمام حواسم را از دست دادم.

هوش مصنوعی: برپا کردن و به حالت نشاندن آمدن، به سادگی ممکن نیست، مانند تلاطم دریا در درخشندگی جواهر. من از محیط و گذشته‌ام آزاد شده‌ام تا فقط یک قطره از شور و هیجانم را بروز دهم.

هوش مصنوعی: من بدون کلامی، تنها با رنگی در محیط نگاه او حضور دارم که دور تا دورش پر از سرمه است و این نشان‌دهنده فریادی است از سکوت و حالت خاموش من.

هوش مصنوعی: اگر خود را به این اندازه آلوده می‌دیدم، یقیناً در روز قیامت از خودم خجالت می‌کشیدم. پس ای رحمت و فضلی که عیب‌های من را می‌پوشانی، در این لحظه به من نظر کن و مرا از شرم خود برهان.

هوش مصنوعی: متوجه نیستم که تا کجا می‌توانم جلو بروم و احساساتم را بروز دهم، اما غم و شادی‌ام به طرز عجیبی با لبخند گل‌فروش همراه است و به یاد می‌آورم که این لبخند همچون صبحی تازه و دل‌انگیز، در جیب من قرار دارد.