هوش مصنوعی: فقر، هیچ‌گاه نخواست که از وضع بد ما شکایت کند و ناله‌های گدایان به خواب آرام ما رفت.

هوش مصنوعی: ما در برابر لطف و بزرگواری خداوند، ناتوان و ناچیز هستیم؛ اما با وجود این ناتوانی، دعاهای ما به خاطر ادب و احترام از سوی خداوند مورد اجابت قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: مردم در چه مشکلاتی گرفتار شده‌اند و هر کس که سخنی می‌گوید، این درد و ناله من و ماست.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف زیبایی‌های طبیعت و تاثیر آن بر زندگی انسان‌ها می‌پردازد. او به فلسفه‌ای از شبنم و زیبایی‌های صبح اشاره می‌کند و از آراستگی و ظرافت لحظات اولیه صبح سخن می‌گوید. همچنین می‌توان حس نوعی لطافت و شادی را در این توصیف حس کرد، که نشان‌دهنده ارتباط عمیق بین انسان و طبیعت است.

هوش مصنوعی: گفتن این است که اندیشه و یاد عاشقان به دنیای دیگری رفته و دیگر به جایی نمی‌رسد. هیچ چیز نمی‌تواند بر سر راه عشق ما تاثیر بگذارد و همه چیز فدای عشق تو خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای کاش عمر من به گونه‌ای نمی‌گذشت که مثل سایه‌ای بی‌توجه از سر خاک برنخیزد و تلاش من بدون کمک و یاری دیگران همچنان بی‌نتیجه بماند.

هوش مصنوعی: شمعی که در دماغ ما قرار دارد، با باد شعله‌ور شده و می‌سوزد، اما اینکه ما در این سوختن سری نداریم، به این دلیل است که پای ما زخم و دچار مشکل است.

هوش مصنوعی: در نفس حباب، تلاطم و ناپایداری وجود دارد؛ وقتی که به آرامی درون خود نفس می‌کشیم، می‌تواند نشانه‌ای از زندگی باشد، اما در عین حال، این زندگی به سرعت از دست می‌رود و به سمت خاموشی می‌رود.

هوش مصنوعی: در درد و غم به دنبال درآمد بودیم و در تلاش برای به دست آوردن روزی، دانه‌های کمی در آسیاب خود پیدا کردیم.

هوش مصنوعی: ای کاش به جایی برسیم که بتوانیم به گذشته‌ها نگاه کنیم. هر گامی که برمی‌داریم، زخم‌ها و مشکلاتی که پشت سر گذاشته‌ایم را یادآوری می‌کند.

هوش مصنوعی: ما در بهار، مانند لاله‌ها هستیم و زمان خوش‌گذرانی‌مان اندک است. داغی که بر دل داریم، حتی گرمای آن نمی‌تواند جای خالی ما را پر کند.

هوش مصنوعی: در مکانی که حتی آسمان به خاطر ادب نمی‌تواند سجده کند، بیدل بیچاره چرا باید به دنبال چیزهای پست باشد؟