هوش مصنوعی: ما از هم جدا شدیم و پیام محبت ما به کسی نرسید، اما در نهایت دعای ما به محبوبمان رسید و او را به یاد ما آورد.

هوش مصنوعی: آب دریا به‌راستی از جایی که ما نتوانستیم به حقایق عمیق دست پیدا کنیم، خجالت می‌کشد و این باعث می‌شود که ما در تلاش‌های ناتوان خود، به جایی برسیم که پاهای‌مان به زمین نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: با نرگس تو چه خواسته‌ای می‌توان مطرح کرد؟ ما فقط صدای خود را شنیدیم که در خاموشی نگاه تو گم شد.

هوش مصنوعی: چرا زیبایی و ظرافت تو را نادیده گرفته‌اند، در حالی که دلمان پر است از بی‌وفایی و مشکلاتی که در آینه‌ی دل ما نمایان شده است؟

هوش مصنوعی: بخار حباب که به خودی خود ارزشی ندارد، تنها به محیطی که در آن قرار دارد اهمیت می‌دهد. آب و هوای تو، آب و هوای ما نیز هست، یعنی ما به تو وابسته‌ایم و به نوعی در یک شرایط مشترک زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم آن است که در زندگی، مانند دریا که تنها به خاطر امواجش آرامش خود را پیدا می‌کند، ما نیز باید گاه‌گاهی از خودمان فاصله بگیریم و به دیگران فکر کنیم. زمانی را برای اندیشیدن به نیازها و خواسته‌های دیگران اختصاص دهیم.

هوش مصنوعی: ما از وابستگی‌های دنیوی و تظاهر به مذهبی بودن، آزاد و رها هستیم و این دو چیز نمی‌توانند به ما زنجیری ببندند یا ما را فریب دهند.

هوش مصنوعی: خاموشی و سکوت، درجه و مقامی ندارد، ای خدا! صدای ما را با سنگ سرمه نسنجد.

هوش مصنوعی: نیازی نیست که به دنبال طمع باشی و آن را به زبان بیاوری، زیرا سوال و درخواست ما به گونه‌ای در لایه‌های عمیق ایمان و صفای دلی ما دوخته شده است.

هوش مصنوعی: گوهر، همان چیز درونی است که خارج از محیط قرار دارد. دل ما چه بلایی بر سر ما می‌آورد در حالی که از ما جدا شده است؟

هوش مصنوعی: زندگی در میان مردم برای بیدل غیر ممکن است، مگر اینکه بیگانگی از میان برود و آن‌ها به ما نزدیک شوند.