هوش مصنوعی: با گذشت زمان و افزایش سن، در ما فقط افکار و آرزوهای بیهوده باقی مانده است؛ دیگر زیبایی و جوانی را نداریم، و به جای آن، فقط تلخی‌ها و دغدغه‌های زندگی را تجربه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ناتوانی خود، به تصویری از ضعف و کوچک بودن خود روی آوردیم که شبیه به وضع مور و مگس است و این تصویر برای ما مانند یک آینه عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش و جنون تو، رنگ لایه‌های وجودت به باد رفت و آنچنان به سیر و حرکت درآمد که آیا آینه ما به نعل اسبی تبدیل شد؟

هوش مصنوعی: آه که بوی حضور در زندگی‌ام نیست، کوشش فطرت و طبیعت من مانند صبحی است که طعمه زنگ نفس شده است و آینه‌ای از وجود من را نمایش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: دل در هیچ چیزی راضی نمی‌شود و نگران است، چون هنوز نمی‌تواند خود را از بند رنج‌ها آزاد کند و در عین حال، زندان وجودش همچون آینه‌ای است که واقعیت‌های درونی‌اش را بازتاب می‌دهد.

هوش مصنوعی: آیا آوای دلنشین و زیبا از دنیای حیرت و ناشناخته عبور کرد؟ که سال‌هاست صدای ناقوس به شکوه تصویر ما آسیب رسانده است.

هوش مصنوعی: به درک راز تو، بدیل، نمی‌توان رسید. همین که تصویر تو در آینه وجود ما نمایان است، کافیست.