هوش مصنوعی: من در شگفتی‌ام که آهنگ (موسیقی) من چه طور می‌تواند زبان پنهان من را درک کند. به آینه نگاه کن تا صدای مرا بشنوی.

هوش مصنوعی: در دل من حسرت و غم فراوانی وجود دارد و این باعث شده که نتوانم نفس بکشمو از این رو دیگر امیدی به پرواز و آزادی ندارم. زندگی‌ام پر از ناامیدی و احساس محدودیت است.

هوش مصنوعی: زیبایی بیان حقیقت به گونه‌ای با ظرافت و دلنشین بود که باعث شد تا در مجالس حاضر شوم و از تنهایی خود بیرون آیم، در حالی که رنگ لطافت و ناز من تحت تأثیر این جلوه سوزانیده شده است.

هوش مصنوعی: تنها من هستم که می‌توانم درک کنم که از خودم چیزی کم نمی‌گذارم. هیچ‌کس به اندازه‌ی خودم نمی‌تواند حالت‌های پنهانم را نمایان کند، مانند بوی گل که نشان‌دهنده‌ی وجودش است.

هوش مصنوعی: دل به هر فکر و اندیشه‌ای مانند طاووس بهاری دیگر است. در این آینهٔ زیبا، رنگ و جلای جدیدی نمایان شده است.

هوش مصنوعی: من مانند یک مشت خاک بودم که به خاطر نفس کشیدنِ گل، دچار آشفتگی شده‌ام. اکنون، ناله‌ای به وجود آورده‌ام که از عمق احساساتم جاری شده است، و این برای من کافی است تا نشان دهم توانایی‌ام چقدر شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: ای پرسشگر، به حالت من توجه کن، زیرا نغمه‌ای دارم که شعله‌ور می‌شود و در سازم آتش به‌پا می‌کند.

هوش مصنوعی: گوش کن، تو نباید به هر صدایی که از پرده‌ی ناتوانی من می‌آید، توجه کنی. به اندازه‌ای باید گوش فرا دهی که دل تو صدای من را بشنود.

هوش مصنوعی: حالت و وضعیت وجودم به خوشی و آرامش ربطی ندارد، زیرا رنگ تصویر دل من تنها خون و درد است و پرواز من هم به همین وضعیت وابسته است.

هوش مصنوعی: شمعی که در مهمانی برای سوختن آورده شده، به معنای این است که من خودم را برای از دست دادن آماده کرده‌ام. نگران پایان کار من نباش، چون تو تنها آغاز راه من را دیده‌ای.

هوش مصنوعی: زمانی که چشم‌هایم را می‌بندم، احساس می‌کنم که دیگر در این تله نیستم و آزادانه پرواز می‌کنم. آن چشمان زیبا میهنم، همچون دنیایی بی‌پایان برای سفر و گشت و گذار من است.

هوش مصنوعی: به شدت درگیر احساسات و افکار خودم هستم و نمی‌توانم از این وضعیت رهایی یابم؛ حتی افکار آسمان نیز نمی‌توانند مرا از این‌جا دور کنند.