هوش مصنوعی: من مثل شمعی هستم که با ریختن اشک‌هایم می‌سوزم و وجودم همچون خطی است که به خاطر درد و ناراحتی به چهره‌ام علامت می‌زند.

هوش مصنوعی: به خاطر ناامیدی، دامنم را به هم می‌زنم و دستم را در آستین به هر سو دراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: سرانجام، سعی و تلاش من باعث شد که لغزش پاهای من دامنم را بگیرد و افکارم دربارهی فراز و نشیب‌ها آسان‌تر شد.

هوش مصنوعی: از خاک برخاستم و دوباره به خاک نشستم. دیگر به قیام و قعود در نماز من توجه نکن.

هوش مصنوعی: وقتی در محفل ادب و فرهنگ حاضر شدم، مانند شمعی که نورش را می‌پراکند، زبانم را در میاورد؛ لبی که همیشه در حال گفتگو بود، حالا به آرامی در گاز من قرار گرفته بود.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که تا زمانی که احساس حیرت در زبان وجود دارد و قلم نتواند به خوبی احساسات را بیان کند، جایی برای ابراز حس ناز و ظرافت من در کلام وجود ندارد. به عبارت دیگر، زمانی که قوه بیان در کلام ضعیف است، نمی‌توان به خوبی احساسات و زیبایی‌ها را منتقل کرد.

هوش مصنوعی: ترس و نگرانی از گذر زمان را نمی‌دانم که به کجا می‌رسد، در حالی که زندگی من مانند قافله‌ای از برق در حال سفر است.

هوش مصنوعی: مینای شکسته در کنار راه، مانند کودکی که به خاطر درد پاهایش اشک می‌ریزد، با احساس غم و اندوه گریه می‌کند.

هوش مصنوعی: از آنجا که فطرت من از آلودگی‌های خیالات و تصورات پاک است، درک حقیقت برای من دشوار شده است.

هوش مصنوعی: من مانند حلقه‌ای به گردن نامحرم قرار گرفته‌ام و به‌عنوان حامی راز من، مرا در بیرون در گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش من باعث عرق کردن پیشانی‌ام شد، اما نتوانستم به سجده بروم. بیدل به نشانه خجالت و نیاز، در آب اشک خود را ریخت.