هوش مصنوعی: در صدا و نواهایی که از من برمی‌خیزد، نوعی فراخوانی وجود دارد که به روز قیامت اشاره دارد. این صداها هم چون نواختن نی، دل‌ها را متوجه خود می‌کند و گره‌های سختی را در وجود انسان‌ها باز می‌کند.

هوش مصنوعی: زمین خاکی که در آن زندگی می‌کنیم، همچون فقری است که گلستانی دیگر را می‌سازد، به این دلیل که پرنده‌ای عاشق از وسط حصیر من، نغمه‌ای سر داده است.

هوش مصنوعی: هر جا که بهترین‌ها و بدترین‌ها را بررسی کرده‌اند، نشانی از قلمرو و توانایی نگارش من به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: من مانند یک نقطه هستم که در عرش‌های بلند جا گرفته‌ام، اما تنها فرق من با آن عرش‌ها، مانند پشت ناخنی است که برای من ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: فرصت را غنیمت بشمار، چرا که عمر تو مانند کاغذی است که در آتش سوخته، و زمان از تو می‌خواهد که زودتر اقدام کنی، زیرا دیگر دیر خواهد بود.

هوش مصنوعی: رازی که درباره حمایت و علاقه‌مندی وجود دارد، پنهان نیست و از درون من مشخص است که نفس من چه چیزی را در درون خود دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از این دامگاه بپرد، به کجا خواهد رفت؟ پرواز او به جایی خواهد بود که حیرت‌آور است و از پرنده‌ای اسیر من خواهد بود.

هوش مصنوعی: رفتم از خودم دور شدم، اما در کنار ناتوانی‌ام، احساس یاری و پشتیبانی نکردم، مانند سایه‌ای که همیشه حضور دارد ولی کمکم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در جایی که هیچ نشانی از دیگران وجود ندارد، وجود من کافی است؛ مثل نی که فقط با نفس خود می‌تواند پرواز کند و بال بزند.

هوش مصنوعی: صبح همچون خرقه‌ای است که نفس انسان دیگر از آن بافته نمی‌شود، بنابراین باری که بر دوش فقیر من گذاشته‌اند، معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر این قامت خمیده از صدها طمع، من هنوز در رکاب غفلت هستم و همچنان جوانم، در حالی که عمرم به پایان نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: من تلاشی را که انجام داده‌ام، بپذیر و آن را زیر بال خود قرار بده. تا چه زمانی باید در این ادب و احترام باقی بمانم، ای چیزی که نمی‌توانم از آن فرار کنم؟

هوش مصنوعی: دیگر هیچ درمانی برای دل شکسته من وجود ندارد، زیرا هنرمند، از خاک وجود من چیزی نکشیده و نساخته است.