هوش مصنوعی: کسی که به شدت دچار درد و رنج است، همیشه در گوشه‌ای نشسته و در قلبش احساسی عمیق و پر از نقش و نگار دارد؛ او می‌خواهد که زمین هم از رنج و درد او آگاه باشد و بماند.

هوش مصنوعی: وقتی دل من از درد و رنج پر است، به همان اندازه هم رزق و روزی من فراهم می‌شود. چشمان اشکبار من مانند حریر نرم و لطیف است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است صدا و ناله‌ام به دورترین نقطه آسمان برسد، مانند اینکه موج شراب از این جام به بیرون پرتاب شده است، تیر من نیز به هدفش برخورد کند؟

هوش مصنوعی: من مست و شاداب در باغی از گل‌ها و تاک‌ها هستم و لطافت و زیبایی زندگی مرا افسون کرده است. صدای خوش من نیز جادو می‌کند و دل‌ها را می‌نوازد.

هوش مصنوعی: من به خاطر ضعف اقبال خود، شجاعت و اراده‌ای دارم که از جایگاه بلند خود که شبیه رد پا بر روی تخت است، پایین نمی‌آید.

هوش مصنوعی: نفس انسان هرگز نمی‌تواند وابستگی‌ها و تعلقات را رقم بزند؛ زیرا با یک خط، مانند قلم یک نویسنده، همه چیز را در یک لوح می‌نویسد.

هوش مصنوعی: از کسی نپرس که دل‌تنگی من از چه چیزی است. دل‌تنگی من مانند اشک‌های یک کودک است که به خاطر دوری از شیر مادرش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر من بتوانم با این آثار خیالی به پاکی دست پیدا کنم، آنگاه وجود کوچک من می‌تواند به چشم‌انداز بزرگی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: در هر حالت ناامیدی، از بخت بد خود سپاسگزارم که مانند سایه به پای کسی نچسبیده‌ام.

هوش مصنوعی: در زندگی، هرچقدر هم که تلاش کنم و آزادانه پرواز کنم، باز هم نمی‌توانم از وابستگی‌های خود خلاص شوم. اگر هم به قفس و دام نتوانم برسم، این وابستگی همچنان مرا اسیر می‌کند.

هوش مصنوعی: نشان من واضح و روشن است، اما سر و برگ تسلی‌کو هنوز به خاطر پیچ و خم‌های حرکات کماندار، درگیر و دچار مشکل است. تیر من نیز تحت تأثیر این حرکات قرار دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر آرزوی خواسته‌ام، تمام دارایی‌ام را هدر دادم. بیدل، هیچ چیزی جز حسرت برای من باقی نماند، حتی آبی که صرف خمیر من شد.