هوش مصنوعی: اگر در این حیرت و شگفتی صدایی ناچار به گوش برسد، من به اندازه‌ی جوهر و عمق آینه می‌درخشم و سرشار از زندگی‌ام.

هوش مصنوعی: آیینهٔ هستی هیچ‌گونه اشاره‌ای به من نمی‌کند، پس اگر در سلطنت عدم نگاهی به من بیندازی، شاید بتوانی شبیه من را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: در این ویرانه، تنها یاد خط الفت او در ذهن من باقی مانده و هیچ چیزی دیگر نتوانسته جای خود را بر دل من ثبت کند.

هوش مصنوعی: من به یادآوری در آینهٔ نقش پا پرداخته‌ام، اما روشن است که تعین و مشخص بودن در این تصویر وجود ندارد، و هیچ تصویری نمی‌تواند برای من دلپذیر باشد.

هوش مصنوعی: من در زیر آسمان، صدای فریادهایی را دارم که از دل می‌آید، در حالی که پرنده‌ای گرفتار در قفس، شوق پرواز دارد.

هوش مصنوعی: به مدت طولانی زحمت کشیده‌ام و به خاطر تلاش‌هایم، موهایم سفید شده است. حالا می‌دانم که تلاش مانند سنگ‌تراش، نتیجه‌اش شبیه به عسل شیرین است.

هوش مصنوعی: همچون اشک، از هیچ‌کس کمک نمی‌طلبم، جز آنکه زمانی مژگانم به حالت تر برگردد و به یاری‌ام بیاید.

هوش مصنوعی: مروارید در پرده‌ای آبی، به خاطر شکافی که دارد، در حال درخشش است و من نیز در فکر نور خودم دلم تب‌ناک شده است.

هوش مصنوعی: از این توده غبار، زیبایی دیگری نمی‌آید، مگر اینکه جنون در جیب پرواز عطر من بریزد.

هوش مصنوعی: زخم‌های عمیق و دردناک من بازگو می‌شود و ساغر (جام) به رنگی مانند آه و اشک پر شده است که نشان‌دهنده تأثیر تیرها و زخم‌هایی است که تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آهنگی که از ساز من بیرون می‌آید، شکسته نیست. حال و هوای من تغییر کرده و حالت جدیدی پیدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ی تنهایی و بی‌خودی‌ام، آیا کسی دلش به حال من می‌سوزد که صدای شوق و جنب و جوش زندگی را بشنود و به آن توجه کند؟