هوش مصنوعی: تلاش‌های بیهوده آسمان هیچ تأثیری بر من نداشت، جز اینکه از خاک برمی‌خیزم و تلاش می‌کنم تا غبار خویش را بزدایم.

هوش مصنوعی: درختی از ناامیدی و درد در جانم رشد کرده است که هر کس سایه‌اش را می‌بیند، دلش به حال من می‌سوزد و مرا یاری می‌کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه عاملی باعث شده که در وجودم تغییراتی به وجود بیاید، طوری که احساسات و غم‌های من به شکل روشنی در کنارم یادآوری می‌شوند.

هوش مصنوعی: آزادی من از آسمان و دنیا ناله می‌کند، اما اسیر طوق پرندهٔ قمری نمی‌تواند از نالهٔ من نگران باشد؛ من در جویبارم مثل سروی استوارم.

هوش مصنوعی: من در حیرت و سردرگمی مانده‌ام و به دنبال نشانه‌ای از خودم هستم. انگار که فقط آینه می‌تواند تصویر من را به نمایش بگذارد و من از آشکار شدن خود ناامید شده‌ام.

هوش مصنوعی: من همانند اجزای نامشخص یک تصویر در خیالم، نقشی دارم که قلمم به رنگ‌ها به آن زندگی می‌بخشد و نزد چهره‌ی نقاشی‌ام قرار دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر این که همواره از کارهایم بی‌تاثیر و خنثی بوده‌ام، دیگر نه حالم آنقدر بد است که اشک بریزم و نه حتی عرقی بر پیشانی‌ام برای پشیمانی از این کارها.

هوش مصنوعی: آزادی پر از شور و شوق، اما در عین حال، انبوهی از مشکلات و دشواری‌ها به خاطر اسارت نفس، به عمر من مربوط می‌شود و من به خاطر این مشکلات همچنان در تلاطم هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا نفس من به آرزوهایم می‌سوزد. خدایا، تو جهانی زیبا و دوست‌داشتنی داری که آتش احساسات من هرگز به آن نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه همیشه چشم او در خاطر من است، سرشار از مستی هستم. اگر گل از خماری من خمیازه‌ای کشید، یعنی تاثیر حال من بر او آنقدر زیاد است که حتی گل هم تحت تاثیر قرار گرفته است.