هوش مصنوعی: در این مکان، اگر کسی بخواهد به ارزش واقعی من پی ببرد، تنها به آینه‌ای نیاز دارد که غبار من را نشان دهد.

هوش مصنوعی: من کجا قدرت دارم که به خود بزرگ‌نمایی بپردازم، در حالی که نفس و وجودم در خجالت است و شعله‌ی درونم کم‌نور شده است؟

هوش مصنوعی: از ساز و آواز دلخواه، فقط گردن کلفت است که می‌چرخد و به جای نغمه، تمام وجودم پر از احساسات و گره‌های نهفته است.

هوش مصنوعی: این دل که در آتش عشق وفا می‌سوزد، چگونه ممکن است که شمعی خاموش بر مزار من شود؟

هوش مصنوعی: در این مکان filled با عبرت‌ها، دلم می‌خواهد مغناطیس چشمان شگفت‌زده‌ام را فراموش نکنم تا از بستن پلک‌هایم، مشکلی برای کارم پیش نیاید.

هوش مصنوعی: من به فنا و نابودی راغب هستم، اما در این راه بی‌وسائل و تهی‌دستم. آسمان، همچون سنگی بر دوش من، بار سنگینی از آتش و درد را بر دوش دارد.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که در تاریکی عدم نورافشانی می‌کند، روشنی‌اش راه زندگی‌ام را در انتظار من روشن کرده است.

هوش مصنوعی: هستی من فقط به عدم مرتبط است، نه به آینده و نه به گذشته. مانند دریا که در اطراف من در خاک می‌چرخد و جاری است.

هوش مصنوعی: با دقت به هر اثری که انسان‌ها بر زمین گذاشته‌اند، درس عبرتی بیاموز. حالا تو هم به من بیندیش و با روشن کردن آینه‌ات، حال و وضعیت من را بهتر ببین.

هوش مصنوعی: به تعداد زیادی از تصاویری که زود رنگ باخته‌اند، از من استقبال می‌شود و هر جا که می‌روم، آیینه‌ها به نوعی تحت تأثیر من قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: من مانند شبنم هستم که در دو لحظه به‌راحتی در دام خطر قرار می‌گیرد. من بیدل و بی‌پروا نیستم، بلکه گوهری هستم که می‌تواند در برابر چالش‌ها مقاومت کند و خود را از خطرات دور نگه دارد.