هوش مصنوعی: از آن شکر که من را به سمت کوی تو هدایت کرد، همچون آبله‌ای در پايم، درد و رنجی بزرگ برای من شده است.

هوش مصنوعی: کاسه‌ای از چشمم پر از اشک است، این اشک برای عشق و آرزوهایی است که مدت‌هاست در دل دارم و هنوز هم مانند شیره‌ای از می‌چکد.

هوش مصنوعی: زمانی که ذکر و ایمان را بگسلند، چه تصوری می‌توان داشت؟ زیرا هجوم ثمره من (میوه وجود من) به آن ریشه‌ای که در دل دارم، وابسته است.

هوش مصنوعی: دل من به شدت تحت تاثیر احساسات و عواطف است و اگر اشک‌هایم از چشمانم بریزد، در واقع ارزش وجودی و گرانبهای من نیز با آنها به بیرون خواهد آمد.

هوش مصنوعی: آیینهٔ حقیقت را شکستم؛ چه می‌توانم کرد وقتی که زلف‌های تو به اندازه‌ی مژگانم مرا گیج و سردرگم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: موهای او به سفیدی نمی‌رسد، زیرا شب سیاه و تاریک به مانند تهاجمی ناگهانی بر بامداد من فرود آمده است.

هوش مصنوعی: زمانی که حقیقت وجودم از پشت پرده نمایان شد، عیب‌های دیگران در سایه‌ی هنر من پنهان گردید.

هوش مصنوعی: خوشحالی دل از هرگونه موفقیت و شانس خوب نشأت می‌گیرد، همان‌طور که قدرت یک نوشیدنی از نیروی وجودی‌ام است که در برابر زمان ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: من در حالی که عریان هستم، هیچ چیزی از حقیقت را نمی‌بینم، مگر اینکه تو مانند لباسی بر من بپوشی.

هوش مصنوعی: من خودم نمی‌دانم که در فکر دیگران چه می‌گذرد و آن‌ها هم از وضعیت من بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: به دلبر گفتند که آیا دل‌تنگی و غم عشق تو را آزار می‌دهد؟ او در پاسخ اشاره کرد که همان بیدل و بی‌پایانی همچون من، خاطره‌اش را در دل دارد.