هوش مصنوعی: این شعر به این مفهوم اشاره دارد که اگر کسی خود را در فنا و زوال بیابد، دیگر هیچ نشانی از او باقی نخواهد ماند. از طرفی، فرد خودبین نمی‌تواند نشان خود را در آینه بیابد، زیرا آینه تنها واقعیت را نشان می‌دهد و از دیدگاه خودبینانه چیزی جز خودنمایی نمی‌بیند. در واقع، با از بین رفتن انسان، نشانه‌ای از او باقی نمی‌ماند و خودبینی مانع مشاهده‌ی حقیقت می‌شود.

هوش مصنوعی: گم‌کرده‌ام ردی از خودم را، مثل نفس که به‌سختی برمی‌گردد. نمی‌دانم در کجا هستم و کسی هم از من خبری نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: شبنم‌ها در جمعیت خود مانند بالی از هوا هستند. در این شرایط، تدبیر برای ماندم چه کار می‌تواند با سفر من بکند؟

هوش مصنوعی: در نسخهٔ تجرید، داستان تعلق و وابستگی چه معنایی دارد؟ مانند نقطه‌ای که تأثیرش را از دست داده و زیر و زبر شده‌ام.

هوش مصنوعی: من به مانند آینه هستم و دل‌ام پر از دسیسه و ترفند است، می‌ترسم که این دل من چیزی را به من نشان دهد که واقعی نیست.

هوش مصنوعی: به مانند ابر، زیاد تحت تأثیر قرار نگیر و تلاش کن تا به اوج برسی، چرا که در این تلاش، نتیجه‌ای که به دست می‌آوری مانند عرقی است که از زحماتت نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به دلیل تلاشی که می‌کنم، هیچ‌چیز جز لغزش پای خود نمی‌بینم. تا کی باید مانند اشک بی‌فکر، به زندگی ادامه دهم و کمرم را به زحمت و درد بسپارم؟

هوش مصنوعی: هر جا که احساس کنم که از خودم محو گشته‌ام، در آن تاریکی شب، روح من که از درون سوخته است، یک صبح جدید را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در غم و اندوه هستم، هیچ کسی برای من نمی‌خندد، و نمی‌توانم به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: در این معرکه، من تنها و عریان هستم، اما این لباس به‌قدری تنگ است که نمی‌توانم آن را به‌راحتی بر تن کنم.