هوش مصنوعی: جان کندن‌ها و تلاش‌های بسیار در زندگی باعث شده که من وجودم را بسازم. اما در برابر نبودن و عدم، بنای من همچون کوه بیستون نابود است و هر جا که به آن رسید، سختی‌ها و دردهای فرهاد را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: احساس نگرانی من به خاطر وعده‌ی فردا در حال افزایش است. مانند دانه‌ای که از قفس صیاد بیرون افتاده و آزاد شده است.

هوش مصنوعی: نقش تصویر من نتوانست رنگ و لطافت جمعیت را به خوبی نشان دهد؛ قلمی که بر روی موهای مجنون کار کرده، هنر بهزاد را به تصویر کشیده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی با زیبا رویی‌اش به من سیلی بزند، من از آن طرف به صد گلستان می‌روم و خود را با گلی که از استاد برگزیده‌ام، می‌پوشانم.

هوش مصنوعی: دل من، که با یاد تو زنده است، مانند مینا (نوعی ظرف شیشه‌ای) به صدا در می‌آید. رنگ‌های فراموش‌شده‌ای که در می‌رامد، دوباره از فریاد دل من به زندگی برمی‌گردند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در ناز و کریمی که تو داری زندگی می‌کنم، به حدی که فراموش کرده‌ام خودم را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: من مانند دود شمعی هستم که هیچ‌کس نباید در آرامش ذهن خود دچار آشفتگی شود. خواب عمیق کسی نباید به خاطر سایهٔ من مختل گردد.

هوش مصنوعی: تا کی باید بر روی نفس خود مانند خشت‌های ثبات بسازم؟ چرا که دیوار وجودم تنها از کاه عدم ساخته شده است.

هوش مصنوعی: آه، من از فریب تعلق رهایی نیافتم، و جسمم در کوچه‌های ناله‌ام گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: جوهر و حقیقت وجود من باعث شده که درک و معنای واقعی را از دیدگانم پنهان کنم، مانند اینکه تصویر در آینه‌ای از فولاد قابل مشاهده نیست.

هوش مصنوعی: از کار و تلاش، تنها چیز واقعی که به دست می‌آید، عرق و زحمت است. من از خاک به وجود آمده‌ام و اکنون با تلاش و کوشش، به مرحله‌ای از پختگی و آمادگی رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: من از ظلم و سختی‌های زندگی ناله می‌زنم، اما کسی نیست که به داد من برسد و من نمی‌دانم دیگران چه حسی دارند یا چه بر من گذشته است.