هوش مصنوعی: دل من که گرفتار خیال‌های دیگران بود، به خاطر غفلت و بی‌توجهی به واقعیت، به درد و رنج افتاد. اما اگر نه، دلم می‌توانست مانند دامن یک صحرا وسیع و آزاد باشد و از هر نوع اندیشه‌ای دور باشد.

هوش مصنوعی: من در شگفتی و حیرت به سر می‌برم. از نیرنگ او تصویری را در ذهنم می‌بینم که مرا از پرواز نگاه منحرف می‌کند. ای کاش می‌دانستم که این رنگ و لعاب از کجاست.

هوش مصنوعی: سلامت متهم به کم ظرفی من است؛ اگر حبابم را محیطی بسازم، آیا نمی‌توانم دوباره بال‌های شکسته‌ام را ترمیم کنم؟

هوش مصنوعی: در میان دیوانگی و بی‌خودی، کسی که می‌تواند رقابت کند، کیست؟ کسی که در حالت مستی، در دنیایی پر از شور و شوق به سر می‌برد و کوزه‌اش را در دست دارد.

هوش مصنوعی: دوستان وقتی رفتند، من مانند اشک به زمین افتاده‌ام و در حسرت ندامت از تلاش‌های بی‌ثمر خود به دام افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: از شدت ناامیدی، دلم ناله‌ای سر می‌دهد و از تو، ای ستمگر، می‌خواهم که از شجاعت برحذر باشی، زیرا دست من پاک و بی‌آلایش است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی از ناامیدی و سختی‌هایی که شاعر در زندگی‌اش تجربه کرده، اشاره دارد. او احساس می‌کند که شانس خوبی ندارد و در عین حال نقاشی که مشکلاتش را ترسیم می‌کند، به کمک او نمی‌آید. این بیان می‌تواند نشان‌دهنده حس حسرت و ناتوانی در تغییر شرایط باشد، در حالی که او هنوز امیدوار است که از طریق عشق یا معشوق، به آرامشی دست یابد.