هوش مصنوعی: غم و اندوه خود را رها کن، نگذار که ناتوانی تو را از پا درآورد. به خودت سخت نگیر و کمی از جنون و هیجان خود کم کن.

هوش مصنوعی: در زندگی جز بی‌نظمی و آشفتگی چیزی نخواهی یافت، بنابراین با یک نگاه عمیق و توجه می‌توانی این واقعیت را درک کنی.

هوش مصنوعی: اگر زخم دل برایت حسرتی به همراه دارد، با اشک‌های خود خاک آن را نرم کن و به عنوان مرهمی بر زخم‌ها استفاده کن.

هوش مصنوعی: اگر به صفحه‌های زندگی نگاه کنی، همه‌چیز به ظاهر و باطن آن بستگی دارد. اگر به دقت به آنها توجه کردی، بهتر است که گاهی هم بی‌اعتنا بمانی.

هوش مصنوعی: اگر حرص و طمع تو را به زمین بیندازد، باید از آبرو و حیثیت خود صرف‌نظر کنی و خاک خود را با عرق خود سیراب کنی.

هوش مصنوعی: در برابر آزمایش‌های زندگی، حق را از خود سلب نکن و آرامش روحت را حفظ کن. این لحظه، آزمایشی است که ارزش واقعی تو را می‌سنجد، پس خود را با چیزهای کم‌ارزش مقایسه نکن.

هوش مصنوعی: راه تربیت را از شرایط زندگی بیاموز، پس بر پشت الاغ بنشین و زین زرین را بر آن بگذار تا انسان شوی.

هوش مصنوعی: از روی حرص و ولع خود، نمی‌خواهی مثل ظرفی از سفال و نرم باشی؛ بلکه باید دست‌هایت را بگشایی و آماده‌ی پذیرش و جمع کردن می باشی.

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا آرزوی برتری و علمداری وجود دارد، پس مانند گردباد بر خاک بگرد و پرچم را به اهتزاز درآور.

هوش مصنوعی: اینطور نیست که بخواهی این قدر با خودشیفتگی و بلندپروازی رفتار کنی؛ بهتر است کمی از سختی و مقاومت خود بکاهی و تسلیم شرایط شوی.

هوش مصنوعی: از کوه آسایش تو خبری می‌آورم؛ من در این دنیای ظلمانی اگر کاری کنی، فرار کن.

هوش مصنوعی: کدام زیبایی وجود دارد که به زمین نرسد؟ بیدل، تو مانند چشمان سیاه و غمگین، برپا کن مراسم سوگواری.