هوش مصنوعی: حیا را با تمایلات خودخواهانه‌ات کنار بگذار و به تلاش و کوشش خود ادامه بده تا در عوض بتوانی بر خجالت و شرم خود غلبه کنی.

هوش مصنوعی: در این دریا، جز اعتبار و آبروی خود چیزی وجود ندارد. پس مثل گوهر، خود را در دامن این دریا بینداز و به عزت و سامان برسان.

هوش مصنوعی: از خیال و آرزوهای بزرگ دست بردار و به لذت‌های ساده و واقعی زندگی بپرداز، همان‌طور که پنبه نرم و لطیف است. به جای دستیابی به چیزهای پر زرق و برق، به نعمت‌های موجود در زندگی قانع باش.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی تحمل سنگینی غم و محرومیت را خواهی کرد؟ نگاه کردن به چشمان زیبایت همچون آن مژه‌ها که از دیدگان پنهان می‌شوند، تماشا را می‌طلبد. پس زودتر به این مراقبه بپرداز.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث می‌شود که آغوش دریا بشکند و این نشان‌دهنده ضعف بازمی‌گردد. اگر بر موانع غلبه کنی، می‌توانی به زیبایی و قدرت خود ادامه دهی.

هوش مصنوعی: برای بهبود و درمان چشم‌نوازی و خودپسندی، راهی جز این نیست که مانند مژگان، به هم بپیوندی و از خود غفلت کنی. این مانند آن است که اگر آینه را با پنبه نمدی نرم کنی، تصویر داغ و تیره را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر دل را از آرزوها و خواسته‌های بی‌فایده خالی کنی و به امید و تلاش دوباره بپردازی، می‌توانی آن را به شکلی بهتر و پاک‌تر درآوری. تنها کافی است که از اعمالی که باعث پشیمانی‌ات می‌شود، دوری کنی.

هوش مصنوعی: از خاک ناتوان، جز سجده و پرستش کاری ساخته نیست. پس به عبادت و بندگی بپرداز.

هوش مصنوعی: هر ذره از این فضا حاوی روحی شایسته است، پس ای بی‌خبر، دست از ناز و تکبر بردار و با مروت رفتار کن.

هوش مصنوعی: بارش نعمت و رحمت الهی نیاز به زمان خاصی ندارد. اگر من شایسته‌ی رحمت نباشم، باز هم لطف و رحمت خود را بر من نازل کن.

هوش مصنوعی: در اینجا غواصی تلاش می‌کند تا از صدف، گوهر را بیرون بیاورد. تو نیز با دل ما آغوش باز کن و او را زیارت کن.

هوش مصنوعی: بیدل، دل سپرده‌ای و سبک‌سر هستی. تا چه زمانی با ناله‌های درد و رنج، به دوستی ادامه می‌دهی؟ زمان آن است که پرواز کنی و از این وضعیت رها شوی.