هوش مصنوعی: اگر از حسرت و آرزو دست برداری، می‌توانی پیدا کنی هر آنچه را

هوش مصنوعی: اگر از لیلی دور شده‌ای و به فکر او هستی، چرا درباره سفر دور و دراز سوال می‌کنی؟ هنوز نشانه‌های گذشته بر تو باقی مانده و باید به زیبایی‌های طبیعت و آنچه در اطرافت است، توجه کنی.

هوش مصنوعی: هر ذره‌ای از جهان نشانه‌ای از زیبایی و حیرت دارد. این زیبایی به نوعی به بینایی ما وابسته است و نباید با دید سطحی به آن نگاه کرد.

هوش مصنوعی: در جایی که بی‌نیازی وجود دارد، عجز و ناتوانی نیز به چشم می‌خورد. ای موج، از شکستی که متحمل شده‌ای، برای غواصی و گره‌گشایی آماده باش.

هوش مصنوعی: در این مجلس، وقتی چشم او با ادب و شرم برخورد کند، برای اینکه از خجالتت کاسته شود، به آرامی سنگ سرمه مینا را به کار ببر.

هوش مصنوعی: در این خرابه تا کی می‌خواهی آرزوی خود را به دوش بکشی؟ دنیا جایی برای تو ندارد. اگر می‌توانی، در دلی جا بگیر و آرامش یابی.

هوش مصنوعی: در حالی که به مسائل اطراف خود توجهی نداری و با بی‌خیالی زندگی می‌کنی، کسی در پنهان از تو چیزی را دزدیده و حالا باید تلاش کنی تا این معما را حل کنی.

هوش مصنوعی: بهار زیبایی دارد که باید آن را مشاهده کنی و از آن غافل نشوی. اگر در دنیای اطرافت دچار حیرت و شگفتی شده‌ای، باز هم زیبایی‌های تازه‌ و شگفت‌انگیز را ببین.

هوش مصنوعی: تصویرسازی و نمایش زیبایی، نیاز به هیچ زحمتی ندارد؛ کافی است به یک آینه نگاه کنیم تا به وضعیت ناپایدار و زوال‌پذیر خود پی ببریم.

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و عرق‌ریزی ناشی از تلاش و کوشش اشاره دارد. گوینده خواستار پاک‌سازی و تازه شدن حال خود است و از حیا می‌خواهد که کنار برود تا بتواند به آرامش و صفای دریا دست یابد. به نوعی، این احساسات و هیجانات درون از او می‌خواهد که مرزهای خویش را کنار بگذارد و به تجربه‌ای عمیق‌تر و رهاکننده دست یابد.

هوش مصنوعی: در حاشیهٔ زندگی، زیبایی و لذت بیشتری را می‌توان در تماشا کردن تجربه کرد. بی‌آنکه در باغ با رنگ و بوی گل‌ها درگیر شوی، از دور به تماشای گل‌ها بنشین و از زیبایی‌های آن‌ها بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: در اینجا جایی برای هیچ‌کس وجود ندارد، اگر به دنبال امنیت هستی، باید به خودت رجوع کنی و درونی‌ترین حس‌هایت را جست‌وجو کنی.