هوش مصنوعی: اگر کسی به شگفتی‌های دنیا توجه کند، متوجه می‌شود که در این باغ زیبای زندگی، چیدمان و انتخاب‌هایش چقدر مهم است.

هوش مصنوعی: در غفلت و بی‌خبری، تمام وجودم را به خاطر آرزوی اشتباه مصرف کردم و به گونه‌ای شدم که تمام وجودم به رنگ سایه درآمده و فرسوده شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از دست خودنمایی به شدت نگران و بی‌قرار هستم، مانند بوی گلی که از باغ جدا شده و نتوانسته است همچنان رشد کند.

هوش مصنوعی: من بدبخت شده‌ام و از نتایج بی‌توجهی‌ام چه انتظاری داری؟ روز روشن من مثل سایه‌ای تاریک شده و خوابم را گرفته است.

هوش مصنوعی: من به قدری در حسرت عشق و شور و اشتیاق ناتوانم که حتی نمی‌توانم به یاد صیاد نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: آدمی حتی در لحظه مرگ هم به زندگی و زیبایی‌های آن حسرت می‌خورد. من از غبار وجود خودم نفسی گرفته‌ام، اما قادر نیستم برای این دزدی ناله کنم.

هوش مصنوعی: با دقت به نشانه‌ها و اثری که از خود بر جای گذاشته‌ام، سعی می‌کنم در این آینه به وجه و ظاهر جمعیت نگاه کنم و آنها را ببینم.

هوش مصنوعی: دل‌های حساس و زود رنج چاره‌ای ندارند، چرا که مانند کاسه چینی هستند که شکستن آن دشوار است و آسیب‌پذیری آنان را زیاد می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر گوش شنوا نداری، چه می‌دانی راز دریا چیست؟ چون فهمیدن زبان موج، کار هر کسی نیست و به راحتی نمی‌توان درک کرد که در دل دریا چه خبر است.

هوش مصنوعی: اگر به عمق نکته‌ها پی ببری، ای دل، در حیرت خواهی ماند، چرا که دست کشیدن از حقیقت‌ها و واقعیات به سادگی از مقابل آینه‌ها دور شدن نیست.

هوش مصنوعی: آدابی که ناشی از تسلیم و تساهل است، در طول زمان شکل گرفته و به من انصاف می‌دهد. دلم مانند یک آتشخانه است که نیازمند عشق و پرستش است.

هوش مصنوعی: در راه تواضع و فروتنی، من خوشحالم که مانند تخم آبله در زیر پای مردم رشد می‌کنم.