هوش مصنوعی: من به همراه آه و فریاد خود، می‌خواهم آشوب و تحول در جهان ایجاد کنم و با اشک‌هایم به دنیایی بی‌نهایت و وسیع تبدیل خواهم شد.

هوش مصنوعی: دل من هنوز از نیرنگ‌ها و بی‌توجهی های او ناامید نشده است، چون او با ناز و عشوه می‌گوید که در نهایت مهربان خواهد شد.

هوش مصنوعی: چون صبح فرا می‌رسد، زخم من به شکلی زیبا نمایان می‌شود و مانند یک نامه از گلزار محبوبم است. برایم مهم نیست که چگونه به دیگران بگویم، تنها می‌خواهم روح‌ام آزاد شود.

هوش مصنوعی: اگر نرگس (چشمان) او به تیره‌روزان (بدبختان) چنین اطمینان و نزدیکی دارد، بعد از این من هم مانند مردمک یک سرمه‌دان (چشم) خواهم شد و در کنار او قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید او در آسمان است، من هیچ راهی برای صبحانه بودن ندارم. هر جا که او درخشش داشته باشد، من هم همانند کتان نرم و انعطاف‌پذیر خواهم شد.

هوش مصنوعی: من که از دست دادن خودم برایم سخت است، چگونه می‌توانم به چشم کسی که رازها را می‌داند، به زیبایی و نرمی رفتار او نگاه کنم؟

هوش مصنوعی: توانمندان در برابر ناتوانان جز شکایت و ناله چیزی ندارند. وقتی خودم را به حالتی درآورم که بخواهم فریاد بزنم، حتی خودم هم نمی‌توانم از این وضعیت رهایی یابم.

هوش مصنوعی: موقعیت و فرصت ناچیز من باعث نشد که به موفقیت بزرگ برسم. در دل آرزوی پرواز دارم، اما هنوز در مرحله‌ای هستم که فقط به آرزوهایم فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که من در آن زندگی می‌کنم، از آفت وسواس پاک است. نمی‌دانم تا کجاها باید در خواب بمانم و منتظر بمانم تا کسی مرا بیدار کند.

هوش مصنوعی: مدت‌هاست که دچار عذاب و شرمندگی هستم و مانند شمعی که در حال ذوب شدن است، به آرامی به سمت نابودی می‌روم و آخرین لحظات زندگی‌ام را می‌گذرانم.