هوش مصنوعی: اگر در این وضعیت سرگردانی مطلق بخواهم به سمت تو حرکت کنم، اولین قدم در راهت تبدیل به نشانه‌ای از سنگ خواهم شد.

هوش مصنوعی: جبهه‌ام در حال آماده‌باش است، اما سجده‌ام به شدت خسته و کهنه شده است. اگر بخواهم به آستان والایی نزدیک شوم، دنیا به سوی من به عنوان قبله‌اش نگاه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: به قدری در پی یافتن تو و دقت در وضعیت خودم هستم که اگر به دنبال تو نباشم، بدون اینکه دیده شوم، در آینده نشانه‌ای از وجودم را به جا خواهم گذاشت.

هوش مصنوعی: اگر تخمی که بر روی خاک پایمال می‌شود، هیچ اهمیتی نداشته باشد، من با ساختن زمین می‌توانم به آسمان برسم.

هوش مصنوعی: جز در جیب خودم که بی‌سبب است، جای آرامی وجود ندارد. در شکست رنگ‌ها می‌خواهم مانند آتش نهان شوم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. او می‌گوید که اشک‌های او، که نشان‌دهنده غم و اندوهش است، به نوعی به او آرامش می‌دهد، اما این آرامش را نتیجه‌ اشتباهی می‌داند که ممکن است به خیال دیگران به او نسبت داده شود. اگر او مدتی غمگین بماند و احساس کند که در حال سقوط است، به زودی دوباره به حالت اوج و احساس شادی بازخواهد گشت.

هوش مصنوعی: آتش یاقوت من، که نماد عشق و احساسات عمیق من است، به خاطر دستاویزهای بیهوده و تصنعی آرامش یافته است. نمی‌دانم تا چه زمانی می‌توانم به مقام و مرتبه‌ای در زمان خود دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: با چنین ضعفی که هیچ تلاشی جز شکست به همراه ندارد، حتی اگر به اوج آسمان هم برسم، باز هم نمی‌توانم مثل کهکشان باشم.

هوش مصنوعی: اگر از دریا گلیم من را خشک کنید، حتی اگر یک قطره عرق بر من بریزد، صد دل پر از غم و اندوه خواهم شد.

هوش مصنوعی: با وجود تمام ناامیدی‌ها، برای بیدل مانند صدای زنگ کاروان، اگر از خودم دور شوم، می‌خواهم به مسیر کاروان بروم.