هوش مصنوعی: خوشا آن لحظه‌ای که انسان به فنا و زوال خود آگاهی پیدا کند و با شجاعت از زیبایی‌های زندگی بهره‌مند شود، طوری که هر قسمت از وجودش به عشق و زیبایی جذب شده و به یک نگاه عمیق و گذرا غرق شود.

هوش مصنوعی: غرور و ناز چقدر زشت است که سرانجام به خاک می‌افتد. ای کاش از خطراتی که در پیش است، احتیاط کنی و خودت را آماده مقابله کنی.

هوش مصنوعی: حوادث باعث می‌شود که اوضاع آرام، دچار اختلال شود و در این شرایط، دیگر نمی‌توان از آب زلال و آرام انتظار داشت.

هوش مصنوعی: مراقب عشقم باش، چون در بهار، چمن‌ها از شوق به سر می‌آیند. با ناز چشمانت باید گلی را بچینی که درد دل را التیام بخشد.

هوش مصنوعی: در راه تو، من گیج و حیرانم و به رنگی بی‌غبار افتاده‌ام که نمی‌توانم بر آینه اثری از چهره‌ام به جای گذارم، درست مانند آه که در صبح زود نمی‌تواند اثری بر روی آینه بگذارد.

هوش مصنوعی: غبار پای تو بهشتی را آرزو می‌کند و در روز قیامت، دل را نباید از این موضوع باخبر کرد.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که دیوانگی‌ام شدت بگیرد، اگر فضایی برای دوستی و آشتی فراهم شود، صدای قلبم دیگر قادر به رفتن و گریز نخواهد بود.

هوش مصنوعی: عذاب و زحمت‌هایی که یک غواص به خاطر تلاش‌هایش می‌کشد، باعث شده تا احساس شرم و ننگ به سراغش بیاید و در میان اتهام و سختی‌های زندگی غرق شود. او برای عبور از این پل، باید با این بار سنگین روبرو شود.

هوش مصنوعی: در این محفل وطنی که هستیم، باید دل‌های مردم را تحت تأثیر عشق و محبت رنگین کنیم، حتی اگر در سختی و تنگنا باشیم و یکدیگر را فشرده کنیم.

هوش مصنوعی: درختان به جز شوخی و بازی با باد، کار دیگری ندارند و درخت نخل این باغ به ریشه و اصل خود توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: ما از خود خالی شدیم تا غمی که در درونمان وجود دارد، ببالد و رشد کند. این باعث شده که آرزو داشته باشیم فریاد بزنیم و درد و احساساتمان را بیرون بریزیم.

هوش مصنوعی: غوطه‌ور شدن در دریای شهادت دشوار است، اما می‌توان با چاقو آب جوی را به تیغ آبدار تبدیل کرد.