هوش مصنوعی: به خودم پیچیده‌ام و نمی‌توانم ناله‌ام را به دیگران بگویم. تصور می‌کنید که به خاطر بندهایی که به من بسته شده، قوی‌تر شده‌ام، اما در واقع، از گره خوردن این بندها رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: حضور زندگی، زمانی احساس بی‌نیازی می‌شود که دیگر نیازی به کلمات و توضیحات نداریم. چرا این نفس را در دل نگه داریم و مدام در مورد آن بحث کنیم؟ ما باید از این قید رها شویم.

هوش مصنوعی: دل خود را به پرواز درآور، تا از ننگ کم ظرفی رها شوی، زیرا تنها از دل پاک و صاف می‌توان قطره‌ای را به دریا راه داد.

هوش مصنوعی: بدبختی و شقاوت هیچ کس با تلاش کسی دیگر از بین نمی‌رود، مگر اینکه آتش را از دل ترک‌زاده‌ای برآورند، که آن هم پس از مرگش اتفاق می‌افتد.

هوش مصنوعی: دل من از غم و اندوه پر شده و در ریتم زندگی، مانند دریا که به عمق خود می‌نگرد، به دنبال پاسخ‌هایی است که هرگز پیدا نمی‌کند. غم و اضطراب در این دل مضطرب به اندازه‌ای بزرگ است که نمی‌دانم تا چه عمق و وسعت می‌توان به جستجوی آن ادامه داد.

هوش مصنوعی: عشق در تلاش برای از بین رفتن، مجبور به تحمل است. پروانه‌ای که نمی‌تواند بسوزد، دلش نیز نمی‌تواند بی‌دردی را تحمل کند.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌ام، زشتی ذات ما را پذیرفته‌ام، و دیگر نیازی به احترام و بزرگ‌منشی در برقراری ارتباط با دیگران ندارم.

هوش مصنوعی: در هر ناکامی و سختی، دیگر چه طاقت و بردباری باقی مانده است؟ باید مانند شمعی بسوزم و به تحمل وجود خود ادامه دهم.

هوش مصنوعی: شاید لذت‌های خواسته‌ها بتواند کمی از هراس‌ها بکاهد. بیدل، ضروری است که مثل ابر مدتی خود را جمع کنم و از افشاندن دامن بپرهیزم.