هوش مصنوعی: ای افسوس، چقدر سخت است که انسان در این مدت کوتاه زندگی، دچار رنج و درد شود و نتواند به آرامش برسد، تا جایی که حتی مرگ هم در قیامت نمی‌تواند او را از این شرایط رها کند.

هوش مصنوعی: آتش و دلتنگی تو مانند شمعی است که سوختن و غمگینی‌اش را به همه نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: فرصتی که در زندگی داریم به خاطر مشخص نبودن حقیقت وجود، مورد شرمندگی است. ارزش واقعی لحظه‌ها زمانی مشخص می‌شود که آن‌ها را به حساب نیاوریم.

هوش مصنوعی: پارسایی چقدر از دخالت و فضولی در کار دیگران خجالت می‌کشد، مانند مگسی که نمی‌تواند بلند پرواز کند و در عوض به دنبال پرندگان نادر می‌افتد.

هوش مصنوعی: ما فقط تکه‌ای از خاک هستیم و در دنیای هوایی‌ای قرار داریم که بهتر است درباره‌ی آن نپرسید؛ زیرا خیال پرواز و آزاد شدن از این قیدها در دل ماست.

هوش مصنوعی: دل شکیبایی کم دارد و دشت وابستگی پر از خار است. ای خدا، تا کی می‌توانم این درد را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: چه کار می‌توان کرد در این مشکلات و بی‌توجهی‌ها؟ بیدل، ما ناچاریم که سختی‌ها را تحمل کنیم و دردها را در دل نگه داریم.