هوش مصنوعی: مزرعه‌ی ما بدون ریشه در آتش سوخته است و غم‌های ما ثمری نداشته‌اند، زیرا سرنوشت در زمین ما هیچ دلیلی برای کاشت نداشته است.

هوش مصنوعی: شهرتی همچون نغمه‌ای دل‌انگیز و جذاب دارم، که مانند سرمه‌ای زیبا بر کمرنگی‌های زندگی‌ام می‌نشاند و نقش خود را بر گوهر وجودم می‌زند.

هوش مصنوعی: ما به گرد و خاک رفتیم و سرنوشت‌مان تغییر نکرد. هنوز نشانه‌های غبار از پیشانی ما باقی مانده است.

هوش مصنوعی: فرصت بهترین ضامن است. وقتی درنگ کنیم، آتش به آثار منظم و محکم ما افتاده است.

هوش مصنوعی: تنها در غبار شیشه ساعت، نشانه‌ای از حرکت کاروان ایام و سال‌های زندگی‌مان پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: راز فقر و ثروت در پرده‌ای پنهان مانده است و دامن‌هایی که از زیبایی چیده شده، آستین ما را نمی‌سوزاند.

هوش مصنوعی: جمعیتی که از عشق و محبت تشکیل شده، در برابر کفر و نفاق باید صبر و تحمل داشته باشد. همان‌طور که یک گردنبند دانه‌های سبحه به هم متصل هستند و در کوچه‌های زندگی به آرامش می‌انجامند، دین ما نیز به همین صورت به هم پیوسته و وصل می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر کشیده می‌شود که ما در حالی که خورشید (نماد روشنی و روشنایی) در کنار ماست، به شب و تاریکی فرو رفته‌ایم و آه می‌کشیم از دید محدود و محدودیت‌هایی که دوربین ما (نماد نگرش و برداشت ما) به ما نشان می‌دهد. به عبارتی دیگر، ما در دنیای روشن و پر از امکانات زندگی می‌کنیم اما به خاطر محدودیت‌های خودمان، فقط سیاهی و تاریکی را می‌بینیم.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه به آشیانه خود برسیم، مانند شمعی که در حال سوختن است، داغی آتش بر ما اثر گذاشته است و نشانه‌ای از غم و درد در وجودمان به وجود آمده.

هوش مصنوعی: تا کی دیوانگی از تلاش آزاد شود، در حالی که آیینه از نفس آخرین ما دچار سوختگی شده است؟

هوش مصنوعی: زندگی ما به خاطر کینه‌ای که داریم، به شکل بسته‌ای درآمده است و انتظار داریم که دوباره به حالت طبیعی و زیبای خود باز گردد.

هوش مصنوعی: در زندگی خود آزمایش‌گر و دچار تردید نباش؛ زندگی برای ما مانند دَمِ اسبی است که به مقصد عمرمان می‌کشد.