هوش مصنوعی: من در هر جایی که بروم، به خاطر لذت و آرامش می‌روم. مانند شمعی هستم که برای روشنایی خود راهی جز سوختن ندارد.

هوش مصنوعی: زخم دل ما از تلاش‌ها و جستجوهای بی‌نتیجه‌مان آشکار شد و این موضوع به اندازه‌ای عیان است که باعث رسوایی ما شده و دیگر نمی‌توانیم آن را پنهان کنیم.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که از لیوان بالا می‌زند، بیشتر از خار و علفی که در کنار آن است، نشان‌دهنده شدت آتش و سوزی است. دیگر نمی‌توان با ظلم و ستم، بر چهره تاریک دنیای‌مان افزوده کرد.

هوش مصنوعی: این چمن هیچ دستاوردی ندارد و در نهایت دست خالی خواهد ماند. تا کی می‌خواهی مانند گل غنچه‌ای، تنها به جمع‌آوری رنگ و بوی ظاهری بپردازی؟

هوش مصنوعی: اگر دل به قیمت درد و رنجش ارزش داشته باشد، پس این دلتنگی و آرزوی وفا هم ارزشمند است. یوسف ما به خاطر این که نمی‌تواند خودش را بفروشد و از آنچه که دارد جدا شود، دچار ناراحتی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر جاده‌ای به خود پیجیده شود، مانند آینه‌ای که خانه را نشان می‌دهد، شمعی که دل را نورانی می‌کند، باعث می‌شود که نفس بسوزد و رنج ببیند.

هوش مصنوعی: هستی ما به عنوان موجودات در هم تنیده و وابسته به زمین و طبیعت است. ما در آغاز روز، همچون پوشش نرم و لطیفی ظاهر می‌شویم که نمی‌توان به سادگی به آن نگاه کرد یا آن را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: نگرانی و بی‌قراری من به اندازه‌ای شده که تمام جهان را تحت تأثیر قرار داده است. اما کسی که حال و هوای خاصی مانند مجنون را دارد، نیازی به یادگیری شادی و وجد ندارد.

هوش مصنوعی: بدون تو باید دل بیدل را در هر حالتی بسوزانم، اگر دل آتش ندارد، می‌توان آتش دیگری روشن کرد.