هوش مصنوعی: سجدۀ خواری به این معناست که برای به دست آوردن نان، انسان باید به زمین بیفتد و خود را خوار کند. این عرقی که از تلاش به دست می‌آید، به گونه‌ای است که نمی‌توان آن را بی‌احترامی بر خاک ریخت. در واقع، اینجا اشاره به قیمت و ارزش زحمتی دارد که برای نان کشیده می‌شود و اهمیت حفظ احترام به آن است.

هوش مصنوعی: برای هر قطره‌ی شبنم در این گلستان، نفس‌ها جان می‌دهند. کار آسانی نیست که صبح و رنگ چشمان گریان را تجربه کرد.

هوش مصنوعی: آثاری که در پی تناقضات زندگی به وجود می‌آید، باعث خجالت کسی است که آزادگی را می‌جوید. جلوه‌ای از افتادگی و حیا، به هیچ عنوان به انسان باکرامتی نمی‌آید.

هوش مصنوعی: دو شخص باید روزی دست سخاوت را به سوی زمین دراز کنند و به درختان و طبیعتی که به خاطر کمبود باران، خشک و بی‌برکت شده‌اند، کمک کنند.

هوش مصنوعی: این ثروت و فقر دوستان تنها نوعی وضعیت دنیوی است که موقتی و زودگذر می‌باشد، مانند اینکه لحظه‌ای در باد بوزد و سپس از بین برود.

هوش مصنوعی: هر قدمی که برمی‌داریم، مانند شمعی است که فقط به فکر خود مشغول است و هیچ چیز دیگری را نمی‌بیند، بنابراین باید از هر چیزی که در اطراف ما مانع پیشرفت می‌شود، فاصله بگیریم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به دور مجنون می‌چرخد، اما ناز غزال بر ما تأثیر می‌گذارد و باید خود را در بیابان رها کنیم.

هوش مصنوعی: صد خواسته برآورده نشد و دلی آتشین به جا ماند، هیچ‌کس نتوانست این شمع را به‌راحتی خاموش کند.

هوش مصنوعی: کسانی که جان بر کف گذاشته‌اند، در کجا به یاد آن‌ها اشک و آبروی خود را می‌ریزند؟ این خون شهیدان سبب شده است که شرم و حیرت ببرند.

هوش مصنوعی: در خیابان‌هایی که منتظر تو بودیم، خاک بارانی از اشک‌های ما را به خود گرفت. ما باید اشک‌هایمان را مانند بارش مژگان بریزیم.

هوش مصنوعی: ای کسی که وفا و ادب را می‌سنجی، اگر قدردان ناله و فریاد دیگران هستی، از ذکر نام آتش در نیستان خجالت بکش.

هوش مصنوعی: ما درک نکردیم که اینجا چه نامی بر هستی و نیستی گذاشته‌اند. هر بنای ساخته‌شده‌ای در اینجا به سادگی و بدون توجه، فرو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در جایی که به شدت در انتظار چیزی هستم، احساس شوق و اشتیاقی دارم که به قدری قوی است که می‌توانم با آن، از دل غبار و کدورت‌ها، اساس و پایه‌ای برای سرزمین زیبای کنعان بسازم.

هوش مصنوعی: پیری و نقصان جوانی، باعث شد که احساساتی پر از حسرت در من به وجود بیاورد. مانند صدف که به خاطر بی‌رنگی و شکستگی‌اش دچار درد و رنج است، من هم از ناپایداری زندگی و از دست دادن چیزهای ارزشمند خود، احساس غم و اندوه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر دوران گردون به آرامش و وقار اهل درد آگاه می‌شد، دل باید از شدت غم و اندوهش مانند کوه بدخشان در می‌ریخت.

هوش مصنوعی: من برای حفظ ارزش‌های دلم به خاطر شرم، با احتیاط عمل می‌کنم و از این رو، چیزی دارم که نمی‌توانم آن را به راحتی با دیگران تقسیم کنم.

هوش مصنوعی: از عشق بی‌قرار، سخن مگو؛ چون در این عشق، نمی‌توان به سادگی عشق و احساسات را در دل کسانی که به آن بی‌توجه‌اند، جاری کرد.